آنالیز تاکتیکی: منچستر یونایتد ۲-۱ میدلزبورو

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – پل پوگبا در حالیکه ۴ دقیقه به پایان مسابقه مانده بود، گلزنی کرد؛ بدین ترتیب در عرض ۹۰ ثانیه قرمزها با دو گل به بازی برگشتند و در نهایت با نتیجه ی ۲-۱ در اولدترافورد پیروز شدند.

در بعد از ظهری که به نظر می رسید تمام اتفاقات به نحو نامناسبی پیش می رود، آنتونی مارسیال در دقیقه ۸۵ بازی را به تساوی کشاند؛ پس از آن این پل پوگبا بود که مهر تأیید سه امتیاز را برای تیم ژوزه مورینیو با ضربه ی سری فوق العاده برابر جایگاه تماشاگران سر مست استرتفورد اند زد.

تیم ژوزه مورینیو در این دیدار با تغییرات زیادی پا به میدان گذاشته بود. کریس اسمالینگ و اریک بیی جانشینان مارکوس روخو و فیل جونز در دفاع میانی بودند، مروانه فلینی به مایکل کریک ترجیح داده شده و آنتونی مارسیال و هنریک مخیتاریان پس از حضور مؤثر در برد ساندرلند به عنوان یار جانشین، بار دیگر به ترکیب اصلی فراخوانده شده بودند.

یک بازی خانگی دیگر و یک عملکرد غالبانه ی دیگر از سوی یونایتد مشاهده شد. از آغاز تا پایان، یونایتد کنترل بازی را در دست داشت و فرصت های بسیاری ایجاد کرد. آنها برای ایجاد برتری و رسیدن به گل در نیمه ی اول با مشکل تمام کنندگی بارها و بارها مبارزه کردند. با وجود تسلط بر بازی، تکاپو و تقلایی که در مسابقات اخیر از آنها دیده می شد، در این مسابقه به علت نوع ترکیب خط میانی وجود نداشت.

با حضور فلینی به جای کریک، ضرب آهنگی مانند آنچه واحد سه نفره ی پوگبا/کریک/هررا ارائه می کرد، تشکیل نشد. آن سه نفر باید با یکدیگر کار کنند، کریک عقب تر ایستاده و با حضور هررا و پوگبا در دو سمت خود، هر سه نبض بازی را کنترل کنند. مروانه فلینی با جایابی های غیر معمول خود در ابتدای بازی، این ضرب آهنگ را به هم زد. او تقریباً شانه به شانه ی آخرین مدافع حریف حرکت می کرد و منتظر پاس های هوایی بود که هیچگاه به وی نرسید. او با نداشتن آگاهی کافی از نحوه ی موقعیت یابی، خود را از دیگر هم تیمی ها جدا کرد؛ بدین ترتیب او کمتر از دیگر بازیکنان کمربند میانی توانست پاس دهد. در تصویر زیر نحوه ی پاس کاری مروانه فلینی در نیمه ی اول آمده که او توانست ۸۴% آنها را به مقصد برساند؛ تعداد کم پاس ها قابل توجه است.

هررا و پوگبا در نبود فلینی بهترین تأثیرگذاری خود را به نمایش گذاشتند؛ زوج آنها توانست سرعت بازی را کنترل کند. آن دو ۹۰% پاس های خود در نیمه ی اول را به مقصد رسانیده و در تسلط یونایتد بر بازی نقشی مؤثر داشتند. موج های حملات پشت سر هم شبیه یک جلسه ی تمرینی توسط ترکیب خط هافبک ایجاد می شد. نحوه ی پاس کاری آنها در نیمه ی اول در زیر آمده است.

تصویر بالا نشانگر تلاش های یونایتد برای عبور از خط دفاعی میدلزبورو می باشد. با حضور پر تعداد مدافعین در سمت آبی رنگ، فضاها بیشتر در گوشه ها به خصوص در سمت چپ وجود داشت و اغلب پاس های هررا و پوگبا به این دو سمت ارسال شد. آنتونی مارسیال بار دیگر بهترین عملکرد خود را به دست آورد و توانست بزرگترین تهدید از سمت تیم میزبان باشد.

مارسیال بر حسب نمرات:

۱ گل، ۱ ضربه به تیرک، ۴ شوت، ۹ دریبل، ۱۰ سانتر

دور ریختن پول! #MUFC

هر بار که توپ به مارسیال می رسید، او مستقیم و مثبت عمل می کرد، سرعت حرکت های انفجاری خود را به نمایش می گذاشت و در تمام طول بازی توانست کالوم چمبرز را شکست دهد. با وجود ۹ بار (شکل زیر) تلاش برای عبور از سد یار مستقیم (یک سوم کل تلاش های تیم یونایتد)، مارسیال تمام کنندگی را نیز به سرعت و حرکات تکنیکی خود نیز اضافه کرد. او در یک تلاش فوق العاده برای گل زنی در نیمه ی نخست، توپ را به تیر دروازه کوفت، در درجه ی دوم ویکتور والدز را مجبور با واکنش و مهار توپی زیبا کرد، سانتری زیبا برای زلاتان ایبراهیموویچ ساخته و پرداخته کرد که علی رغم گلزنی او این گل به نادرستی به بهانه ی بازی خطرناک مردود اعلام شد! پس از چنان بازی زیبا و مؤثری، حق مطلب ادا گشت و مارسیال توانست گل مساوی را بزند و یونایتد را برای پیروزی در ۱۰ دقیقه ی پایانی یاری رساند.

در ۲۰ دقیقه ی پایانی بود که همه چیز تغییر کرد. هنگامیکه میدلزبورو جلو افتاد، مورینیو بازخوردی از خود نشان داد؛ رئیس کریس اسمالینگ را بیرون کشید و به جای آن مارکوس رشفورد را به بازی فرستاد تا خطرات در کناره های زمین افزایش یابد. سه نفر در عقب به عنوان مدافع و حضور تمام گزینه های هجومی در زمین، یونایتد را در وضعیت شکننده ای قرار داد. اما در پایان نتیجه ای حاصل شد که یونایتد سزاوار آن بود.

یونایتد به فرم ۱ برابر ۱ در عقب زمین حضور داشت (یک مدافع در برابر یک مهاجم)، روخو و والنسیا را به جلو فراخواند و منطقه ی جریمه ی میدلزبورو را بمباران کرد! نکته ی کلیدی و هوشمندانه ی عملکرد یونایتد در ۲۰ دقیقه ی پایانی، صبر و تحمل آنها بود. آنها فقط به زیر توپ و به سمت جلو نمی کشیدند و هدفشان تنها فرستاندن توپ به منطقه ی جریمه و در برخی مواقع ارسال توپ های بی هدف به امید ضربه زدن کسی در محوطه نبود؛ هدف آنها پاسکاری، کشف روزنه و حفظ مالکیت جهت تلاش برای نفوذهای رشفورد و مارسیال بود که اغلب نیز موفقیت آمیز بود. این نتیجه بر اثر اقبال به دست نیامد، بلکه بلوغ عملکردی تیم منچستر یونایتد و مقابله با روحیه ی تسلیم شدن مسبب این امر بود.

در تصویر بالا بار دیگر تسلط یونایتد بر بازی مشخص می شود. اکثر پاس ها در ۲۰ دقیقه ی پایانی بازی در نیمه ی بورو و مشخصاً در نواحی کناری زمین رد و بدل شد.با وجود دو گل زده، یونایتد هفت موقعیت گلزنی ایجاد و با ۹ شوت شانس خود را برای تساوی در مسابقه امتحان کرد. ۱۶ بار توپ را ارسال کرده و در کنار آن آمار ۸۶% موفقیت در ارسال پاس را به خود اختصاص داد. اگر چه گل پوگبا باعث برانگیختن احساس و عواطف می شود، اما این عملکرد صرفاً ادامه ای بر نمایش های اخیر تیم مورینیو است. پنجمین برد پیاپی در لیگ برتر جزیره به دست آمد. در سال جدید حرکت تیمی، رو به جلو و به سود یونایتد است.