آنالیز تاکتیکی: منچستر یونایتد ۳-۱ ساندرلند

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – منچستر یونایتد توانست در یک برد راحت با نتیجه ی  ۳-۱ برابر ساندرلند در اولدترافورد، به چهارمین برد پیاپی خود در لیگ برتر دست یابد.

ژوزه مورینیو نسبت به بازی آخر برابر وست برومویچ آلبیون که با برد یونایتد همراه بود، تنها دو تغییر داشت؛ دالی بلیند در سمت چپ خط دفاعی جانشین متئو دارمیان شده بود و خوان ماتا به جای رونی مصدوم از اول به میدان رفت. مخیتاریان از بند مصدومیت رهایی یافته بود؛ با این حال شرایط فیزیکی او طوری بود که توانست بازی را به عنوان یار ذخیره پیگیری کند.

طرح و برنامه ی بازی دو تیم از ابتدا قابل پیش بینی بود. منچستر یونایتد تمام توپ ها را در اختیار داشت، ساندرلند عقب نشسته بود و به انتظار ضد حملات. دفاع شدید و عقب نشسته ی تیم میهمان اجازه ی فرصت طلبی یونایتد را در خط حمله نمی داد. در چنین مسابقاتی موفقیت تنها با استفاده از حرکات هوشمند و استفاده ی خلاقانه از مالکیت به دست می آید. نتیجه ی اینگونه بازی، کشیده شدن بازیکنان کناری (بالها) به سمت مناطق میانی زمین و نزدیک شدن زیاد از حد بازیکنان بود. (نقشه ی حرارتی جسی لینگارد و خوان ماتا در عکس زیر)

خوان ماتا و جسی لینگارد در نیمه ی نخست، تحرک زیادی از خود نشان دادند و با سه هافبک میانی مدام تغییر موقعیت می دادند، اما به موقعیت سازی چشمگیری دست نیافتند. تجمع فراوان بازیکنان در چنان منطقه ی کوچکی باعث سخت تر شدن موقعیت سازی در یک سوم هجومی شود و در نتیجه مدافعان ساندرلند با خطراتی که گهگاه بر روی دروازه ایجاد می شد، راحت تر مقابله می کردند.

هر چه زمان در این نیمه می گذشت، نقش و اهمیت مدافعین کناری افزایش می یافت؛ دالی بلیند و آنتونیو والنسیا اجازه ی حرکت طولی و در عمق زمین را داشتند تا با حضور ماتا و لینگارد در مناطق مرکزی زمین، فرصت یونایتد برای خلق موقعیت و ایجاد راه های رسیدن به گل را در کانال های کناری افزایش دهند. (نقشه ی حرارتی دالی بلیند و آنتونیو والنسیا در عکس زیر)

وقتی این دو در مناطق جلوتر زمین توپ را در اختیار داشتند، مشکل قبلی جور دیگری خود را نمایان می کرد. بلیند و والنسیا در موقعیت سانتر توپ قرار می گرفتند، آن را به محوطه ی جریمه ارسال می کردند، مدافعین ساندرلند به کمک برتری عددی خود در این منطقه درگیری های هوایی بسیاری را برنده می شدند. توپ دفع شده عموماً توسط کریک یا هررا پس گرفته و این فرایند بارها و بارها تکرار می شد. خوشبختانه دالی بلیند توانست این چرخه ی هجومی-دفاعی را در اواخر نیمه ی اول پایان بخشد. (عمده مناطق تحت حرکت بازیکنان در عکس زیر)

شکل بازی یونایتد کاملاً وابسته به زدن گل اول مسابقه بود! لینگارد و ماتا به جای حمایت از ایبراهیموویچ به سمت داخل بازی می کردند، پوگبا و هررا در میانه ی میدان افراد غالب بودند و بازیکنان تهاجمی را حمایت می کردند، تنها دالی بلیند و آنتونیو والنسیا بودند که حملاتی واقعی از گوشه ها ترتیب می دادند. همین حضور فعال این دو مدافع در مناطق جلوی زمین مانع از حمایت آنیچبه و بورینی از تک مهاجم ساندرلند شده بود. هنگامیکه بلیند گل برتری را به ثمر رساند، ساندرلند برای جبران نتیجه نیازمند ماجراجویی در بازی خود شد و به همین سبب یونایتد فضای بیشتری در فاز هجومی به دست آورد و با گل های بیشتر برتری خود را ثابت کرد.

با نتیجه ی ۱-۰ در ابتدای نیمه ی دوم، بازی کمی شلخته دنبال می شد. ساندرلند با هدف زدن گل تساوی پا به زمین گذاشته بود. هنگامیکه آنها فشار آوردند، یونایتد زیر فشار آنها، جریان و مالکیت بازی را از دست داد. قرمزها روی به پاس های بلند و ریسکی آوردند که هافبک ها را از مدار بازی خارج می کرد و بدین صورت با تهدید کمتری از دفاع به حمله می آمدند.

پس از ۱۵ دقیقه که منچستر یونایتد کنترل بازی فوتبال را از دست داده بود، ژوزه مورینیو تغییر مثبتی انجام داد و تیم خود را در سطح دیگری قرار داد. خوش آمدی، هنریک مخیتاریان.

در ۳۱ دقیقه ای که او در میدان حضور داشت توانست ۳ فرصت گلزنی ایجاد کند، ۲ بار توپ را ارسال کرد، ۲ شوت زد و یک گل دیدنی به ثمر رساند. تأثیر آنی او با بازگرداندن مالکیت توپ و میدان مشهود بود.

در ۳۰ دقیقه ی پایانی مسابقه، یونایتد ۹۱% پاس های خود را به درستی به مقصد رساند (شکل بالا)؛ این آمار در مقابل آمار ۸۵% مربوط به ۱۵ دقیقه ی اول نیمه دوم (یک شکل بالاتر) که مخیتاریان حضور نداشت، قابل تأمل است. همچنین شیاطین سرخ پاس های بیشتری در نیمه ی حریف رد و بدل کردند، کمتر روی به پاس بلند آورده و سرعت بازی را افزایش دادند. سرعت و قدرت مخیتاریان وجهی دیگر به بازی یونایتد داد و کیفیت فنی وی دقیقاً چیزی بود که یونایتد برای رهایی از فشارهای ساندرلند بدان نیازمند بود. در شکل زیر خلاصه عملکرد مخیتاریان را می بینید.

یونایتد شروع به بردن بازی هایی کرده که نسبت به عملکردش در طول بازی عادلانه است؛ آنها پشت سر چند تیم دیگر به سال جدید پا می گذارند. به نظر می رسد که تیم مورینیو برای رسیدن به لیگ قهرمانان از فاکتورهای کیفی مناسب برخوردار است. خریدهای تابستانی خوب کار می کنند، چهار نفر عقب زمین با همدیگر هماهنگ شده و سفت بازی می کنند. در یک انتهای زمین گل ها به ثمر می رسند و در سوی دیگر از آن دفاع می شود. نکات زیادی برای امیدواری به این تیم منچستر یونایتد وجود دارد. چالش بعدی قرار گیری در بین حلقه ی تیم های بالاتر از یونایتد است. تنها راه آن بردن مسابقات است …