آنچه آموختیم: منچستر یونایتد ۰-۰ منچستر سیتی

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – یک بعد از ظهر وحشتناک سخت و عصبی که در نهایت به صورت ناامید کننده ای پایان یافت. ناامید کننده تنها یک کلمه است که بارها و بارها در این مقاله تکرار خواهد شد. در ادامه به نکات بازی اشاره می شود.

ثبات، باعث انسجام می شود. 

من معنای واقعی این جمله را نمی دانم ولی از نقطه نظر فوتبال این جمله خیلی به واقعیت شباهت دارد. چهار نفر خط دفاعی یونایتد که بازی را شروع کردند، تفاوت های زیادی ایجاد کردند. مارکوس روخو فوق العاده بود، شما حتی نتوانستید کوین دی بروین را در زمین بازی شناسایی کنید؛ و هنگامیکه او با خسوس ناواس مواجه شد، ناگهان وضعیت جیب پشتی او شلوغ تر از قبل شد! آنتونیو والنسیا بار دیگر درخشان ظاهر شد، به نظر می رسید که یار روبروی خود را در هر بار که صاحب توپ می شد از پیش رو برمی داشت و به خوبی دفاع می کند. به دلیل کار خوب او، رحیم استرلینگ در زمین بازی بسیار ناشناخته بود. فیل جونز مانند یک صخره بسیار سخت به نظر می رسید، او به کمک یار عالی خود، کریس اسمالینگ، چندین بار بازی تیم مقابل را خراب کرد. مانند بقیه مدافعین، اسمالینگ یار مستقیم خود را ساکت کرد. ویلفرد بونی به ندرت توانست کاری از پیش ببرد و این بخاطر اسمالینگ (و گاهی اوقات جونز که به خوبی در پشت او ظاهر می شد) بود. ده خیا مورد آزمایش قرار نگرفت، اما اگر او درون دروازه باشد شما به او و واکنش های فوق العاده اش ایمان دارید.

آخرین پاس، بارها و بارها و بارها

همیشه یک پاس بی مورد وجود دارد. هر بار که یونایتد درون و یا نزدیک محوطه ۱۸ قدم می شد، هدف آزمایش جو هارت (که قادر به اشتباه هست) نبود. مرا دیوانه خطاب کنید، ولی برای من بهترین گل شوتی خمیده (موزی شکل)، سریع و کمی منحرف شونده است که از فاصله ۲۰ متری به سمت گوشه ی بالایی دروازه شلیک شود، نه یک حرکت تیمی با ۱۰۰۰ پاس! باستین شواین اشتایگر، آندر هررا، خوان ماتا و وین رونی در موارد متعددی مقصر این موضوع بودند. این یک فوتبال خسته کننده، بی روح و  بی رمق است. شما گل به ثمر نمی رسانید، ولی باز هم شوت نمی زنید؟! سوال اینجاست، یونایتد چه موقع موقعیت گل داشته است؟ ضربه ی لینگارد به تیر دروازه و شوت اسمالینگ که با واکنش خوب هارت برگشت داده شد. اگر به دنبال شواهد هستید، بفرمایید این هم شاهد!

آنتونی مارسیال شگفت انگیز خواهد بود.

من باز هم می گویم که او بی روح است. این پسر دفاع های سیتی را نابود کرد. او تقریباً انتخاب می کرد که آیا این بازیکن را رد کنم یا نه!! بارها و بارها او یار روبروی خود را شکست داده و موقعیتی ایجاد کرد. مدافعین سیتی قابلیت مقابله با او را نداشتند. او باید در مرکز خط حمله و در برابر کمپانی و اوتامندی (که انصافاً روز خوبی داشتند) به میدان می رفت، در آن صورت مارسیال به طور مطلق روز خوبی می توانست داشته باشد.

نتیجه گیری

با نشستن بر روی صندلی و فکر کردن به نظر می رسد که یک فرصت خوب از دست رفته است، بدون حضور آگوئرو و داوید سیلوا ۱۰۰% باید سیتی شکست می خورد. تنها چیزی که مورد نیاز بود کمی میل و فوریت برای جلو رفتن و گلزنی بود. سیتی از این می ترسید. ولی در عوض ما دیدیم که سانترهایی صورت گرفت که کسی در محوطه جریمه حضور نداشت که آن توپ ها را قطع کند. پاس های آخر بسیار زجرآور بود. وین رونی قطعا روز بهتری را سپری کرد، هنوز تماس های اول او وحشتناک است ولی در مجموع بهتر بازی کرد. خوان ماتا و آندر هررا مدام در حال رفت و برگشت بودند و بازی به کمک آن دو وضعیت شناورتری داشت، بیشتر توسط ماتا، اما باز هم دیدن بازی ناامید کننده بود. شما تنها به دو دلیل می توانید تساوی ۰-۰ را در دربی بپذیرید. ۱) آگوئرو و سیلوا بازی می کردند. ۲) یونایتد بخت خود را آزمایش می کرد و تلاش بسیار از خود نشان می داد، اما شانس انگار از پیش آنها رفته بود. اما هیچ یک از اینها اتفاق نیافتاد. بدین ترتیب تساوی یک نتیجه رضایت بخش نیست. البته آن بهتر از شکست است، اما با همه این موارد چرا من افسرده باشم؟ به نظر می رسد آسمان منچستر بنفش است!