پایگاه هواداران منچستریونایتد.

هنوز عصرِ آن‌ها تمام نشده،
عصرِ آن‌ها که “بــنـجــامـــیـن بــاتـــن‌” وار ما را نظاره می‌کنند و لبخند می‌زنند. یکی از آنها همین “رایــــان گــیــگــز” ماست ؛ رایان گیگزِ شگفت‌انگیز…
شب 4 شنبه بسیارعجـیـب بود، مـنـچستــر عزیـز ما بـازی رفـت را دو به صفر باخته بود و در بدترین فصل 20 سال گذشته‌ اش باید 3 گل می‌زد و گل هم نمی‌خورد
و این کار را کرد زیرا مـنـچـســتـریونایتد تنها تیمی‌ست که به معنای واقعی کلمه پاسدار روحِ فوتبال است، پاسدار نـامـمـکن‌ ها، نــامـتـصـورهــا، بـرگـشـت‌ پــذیـر‌ها، لغزیدن ها و برخاستن‌ها…
منچستر عزیز من ، بازی با المپیاکو بیش از هرچیز و هرکسی مدیون گیگزی بود، سرباز خوب منچستر که تجلی “تـئــاتــر رویــاهــا”ست…
شب گذشته ون‌ پرسی سه گل زد، وین رونی پاس گل داد و در اوج بود، دیوید دِخـیـا خداوندگار سوپــرسِـیـو بــود، فـردیـنـانـد و والـنـسـیا و کــریــک و اورا و به طور خلاصه همه عالی بودند اما این گـیـگــزی بود که ما را نجات داد، ایـن گـیگزی بود که دوید و دوید تـا پیروز شویم، این گیگزی بود که در چهل سالگی به بچه‌های خودش در زمین نگاه کرد و گفت
من را ببینید، من وقتی اولین بار این پـیــراهــن مـقـدس را پوشیدم، شما در حد فاصل شکم مادران خود تا مــدرســه بـودید، پس به من اعـتـماد کـنـید و امید داشته باشید. مگر عصر ما چه چیزی کم دارد جز همین امید و اعتماد؛ امید و اعتماد عصاره‌ی روح منچستریونایتد است؛ روحی که مرهون و مدیون تمام کشته‌ شدگـان پـرواز مونیخ سال 1958 است، مدیون “ســر مــت بــازبــی”،”جـــیمی مــورفــی” ، “دانــکــن ادواردز” مدیون “سر آلــکـس فـرگـوسـن”، مدیون “اریک کانتونا” و مدیون رایــان گـیـگــز شــگـفـت‌ انـگــیــز…