آنالیز تاکتیکی: استوک سیتی ۱-۱ منچستر یونایتد

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – وین رونی در دقایق تلف شده ی بازی توانست گل تساوی بخش را به ثمر برساند و یک امتیاز نه چندان شیرین برای منچستر یونایتد برابر استوک به دست آورد؛ در این بین وی رکورد گل زنی سر بابی چارلتون را نیز شکست.

مطابق معمول، ژوزه مورینیو با تغییراتی برابر استوک سیتی میزبان پا به میدان گذاشته بود؛ در این بین مایکل کریک برای بازی جام اتحادیه استراحت کرد. مارکوس روخو نیز در ترکیب حضور نداشت و به جای او کریس اسمالینگ بازی می کرد.

تصمیم بر استراحت کریک (که قابل درک است) برای منچستر یونایتد هزینه بر بود و کیفیت تیم را از جهات مختلف عملکردی تحت الشعاع قرار داد. غیبت او اثری متوالی و دومینو مانند داشت. این غیبت باعث دو تغییر هم زمان شد؛ درحالیکه مروانه فلینی در مناطق جلوتر زمین حضور داشت، آندر هررا در نقش کریک به عنوان هافبک محوری (pivotal midfielder) انجام وظیفه می کرد.

در هفته های اخیر، مروانه فلینی با عملکرد عالی خود برابر هال سیتی و لیورپول به عنوان یار جانشین، جواب بسیاری از انتقادات را داده است. او مانند همیشه به عنوان هافبک جلوزن در سیستم ۳-۳-۴ بازی کرد.

فلینی در ۵۶ دقیقه توانست ۸۵% پاس های خود را، اما به طور کاملاً بی تأثیر، به مقصد برساند (تصویر بالا). او صرفاً برای حملات یونایتد مضر بود. بسیاری از پاس های او رو به عقب یا به سمت جناحین ارسال شد؛ تعداد بسیار اندکی از پاس هایش از خط نیمه عبور کرد و می شود گفت که تنها یک پاس او در یک سوم هجومی ارسال شد. جدای از این مباحث، فلینی کمتر در مالکیت توپ شرکت کرد. به منظور جاگیری فلینی در زمین و مشارکتش در بازی، آندر هررا که هافبکی جنگنده و جلوزن است، مجبور به ایفای نقش در پستی محدودتر و کم ماجراجویانه تر شد. با این ویژگی ها، فلینی مجبور به انجام کارهای بیشتری بود (که نکرد!).

هررا به عنوان جانشین کریک، تحسین برانگیز بازی کرد. او در موقعیت هافبک عقب نشین (deep-lying midfielder) و رابط جلو و عقب زمین به بازی گرفته شده بود؛ او در حفظ مالکیت بسیار مؤثر واقع شد و کمتر پاس های او هدر رفت. ۹۳% پاس های هررا (۱۱۵ پاس) به سلامت به مقصد رسیدند (تصویر زیر). هررا به عنوان ابزاری برای ایجاد مالکیت و چیرگی بر بازی به کار گرفته شد و به کمک او موقعیت ها پشت سر هم ایجاد می شدند.

برخلاف فلینی، هررا مانند دیگر بازیکنان بر توپ سوار بود و کمک می کرد تا توپ سریع تر از خط نیمه عبور کند؛ او این کار را با پاس های سریع و کوتاه به سمت مهاجمان انجام می داد. با حضور ماتا، پوگبا و مخیتاریان در مناطق جلوتر زمین، سرعت انتقال توپ مهم و حیاتی بود. هررا به روان بودن جریان بازی کمک بسیاری کرد، اما فلینی با تمام ویژگی های مثبت خود نتوانست از پس آن برآید.

منچستر یونایتد پس از عقب افتادن در نیمه ی اول تمرکز خود را به دست آورد و به بازی برگشت، مارکوس رشفورد باعث تسریع در این امر بود. هنگامیکه او در دقیقه ی ۵۶ جانشین مروانه فلینی شد، یونایتد سرعت را به بازی تزریق کرد. انتظار می رفت که شکل دفاعی استوک مانند همیشه مبنی بر واگذار کردن مالکیت، عقب نشستن و دفاع کردن با تعداد زیاد در فضاهای کوچک باشد. برای شکست دادن چنین سیستمی، تیم مهاجم یا باید توپ را با پاس های سریع به گردش درآورد تا آن را از دفاع رد کند و یا اینکه به خلاقیت های فردی دل خوش کند تا مهاجم، مدافع روبرو را در موقعیت یک برابر یک از پیش بردارد و در جای دیگر به دلیل اختلال دفاعی لحظه ای شکل گرفته، فضا ایجاد شود. رشفورد کیفیت فردی منحصر به فرد خود را به بازی آورد.

مارکوس رشفورد، ۴ بار در نیمه ی دوم برای دریبل زنی برابر تک مدافع خود اقدام کرد (تصویر بالا) و سه بار موفق بود. تنها پل پوگبا با ۴ بار بیش از او موفق بود. نه تنها رشفورد بروی بازیکنان صاحب توپ حریف فشار می آورد، بلکه پویایی بدون توپ او و سرعت برق آسایش به کمک ایبراهیموویچ و تیم آمد و به صورت هدفمندی بازی را در اختیار استوک قرار داد. هنگامیکه او به بازی آمد، یونایتد بیشتر در حال خلق موقعیت از هیچ بود!

بسیاری از ستاره های یونایتد درخششی نداشتند. علی رغم مالکیت بالای توپ (که بسیاری از آن در نیمه ی استوک بود) یونایتد برای به چالش کشیدن لی گرانت (دروازه بان استوک) بسیار تلاش کرد و ۲۵ شوت نسبتاً آسان به سمت دروازه ی او حواله کرد. هنگامیکه اتفاق مثبتی از سوی مخیتاریان، ماتا، پوگبا و لینگارد اتفاق نمی افتد؛ یونایتد به دفاع راست خود متکی می شود تا از فاصله های عقب تر به حریف ضربه وارد کند.

بار دیگر، بسیاری از تلاش ها و حجم کاری والنسیا در نیمه ی حریف اتفاق افتاد (تصویر بالا نقشه ی حرارتی والنسیا را نشان می دهد)؛ او گزینه ی اول برای حملات برابر استوک بود تا آنها را یکی پس از دیگری پایه ریزی کند. والنسیا بار دیگر عالی کار کرد، با هجوم ها و مالکیت خود در نیمه ی حریف توانست موقعیت های زیادی خلق کند. او ۱۲ ارسال انجام داد و ۲ موقعیت خلق کرد. بدین ترتیب وی عرض دهی به بازی و توازن سیستم هجومی را به ارمغان آورد.

با توجه به باخت لیورپول و تساوی منچستر سیتی و تاتنهام، یونایتد به امتیاز کامل این مسابقه برای حضور در رتبه های بالاتر نیاز داشت. با تشکر از ضربه ایستگاهی عالی وین رونی، یونایتد یک امتیاز به دست آورد و تنها فاصله ی خود را با رقیبان حفظ کرد. فرصت ها یکی پس از دیگری به دست آمدند ولی مشکل ضربات آخر همچنان پابرجا بود. علی رغم چیرگی بر بازی و فرصت های بسیار گلزنی، منچستر یونایتد بازی خوبی نکرد.