آنالیز تاکتیکی: منچستر یونایتد ۲-۰ هال سیتی

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – منچستر یونایتد در دیدار رفت نیمه نهایی جام اتحادیه در اولدترافورد بردی راحت برابر هال سیتی به دست آورد. شیاطین سرخ با دو گل خوان ماتا و مروانه فلینی، برای بازی برگشت اندوخته ی خوبی کسب کرده اند.

مورینیو مجبور به ایجاد تغییراتی در ترکیب اصلی تیم بود؛ زلاتان ایبراهیموویچ به دلیل بیماری و مارکوس روخو با وجود مصدومیت ماهیچه ای، این بازی را از دست دادند. آنتونی مارسیال و مایکل کریک، جهت آمادگی برای رویارویی با لیورپول، بازی را از روی نیمکت ذخیره ها آغاز کردند.

با وجود آنکه به نظر می رسد، این نتیجه آسان به دست آمده؛ اما منچستر یونایتد نیمه ی اول بسیار سختی را گذراند. سرعت بازی پایین بود؛ بازی برابر تیمی با مدافعان بسیار که از کسب تساوی راضی هستند، بازی را کمی پیچیده و سخت می کند. تا هنگامیکه بازی ۰-۰ ادامه داشت، هال سیتی آنچنان به زحمت نیافتاد و خطری جدی را احساس نکرد. در واقع، تنها موقعیت جدی نیمه ی اول با ضربه ی سر دیامونده شکل گرفت که توپ به تیرک عمودی دروازه برخورد کرد.

منچستر یونایتد به خاطر سبک بازی خود بسیار آسیب دید. مورینیو از سیستم ۳-۳-۴ به ۱-۳-۲-۴ بازگشت که شکلی جمع شده تری دارد. سه نفر پشت سر مارکوس رشفورد سریعاً به سمت مناطق مرکزی تر زمین نزدیک می شدند و فضای بازی را کوچک تر می کردند. مخیتاریان، ماتا و رونی بازیکنانی هستند که بدون نیاز به حضور در مناطق کناری زمین، نیاز به آزادی در بازی و تبادل توپ مابین خودشان دارند؛ بدین صورت بازی یونایتد برای مدافعان هال سیتی کاملاً قابل پیش بینی بوده و به ندرت توانستند از بلوک دفاعی کُند آنها بگذرند.

در نیمه ی دوم، یونایتد سرعت بازی را افزایش داد و به ضرب آهنگ طبیعی و معمول خود در یک سوم هجومی رسید. تغییری در شکل یا ترکیب تیم صورت نگرفت، اما هدف تغییر کرد. تفاوت را جاه طلبی دو دفاع کناری رقم زدند! متئو دارمیان تقریباً یک گذرگاه آزاد برای خود پیدا کرده بود. این دفاع راست پا که در سمت چپ خط دفاعی به کار گرفته شد، به ندرت در مناطق جلوئی زمین با تهدیدی روبرو گشت؛ در بیشتر مواقع وی به بال سمت چپ برای عبور از دفاع راست حریف کمک کرد. در طرف دیگر، آنتونیو والنسیا، به عنوان یکی از بهترین بازیکنان این فصل یونایتد تأثیر مهمی در بازی داشت؛ کمبود فرارهای وی در نیمه ی اول، کار را برای یونایتد دشوار کرده بود. همه چیز در نیمه ی دوم تغییر کرد.

هر دوی آنها با قاعده و نظم معینی رو به جلو حرکت می کردند و یونایتد بازی خود را بر مبنای عرض دهی به بازی توسط این دو بنا نهاد؛ این اتفاق بیشتر در سمت راست و به جهت شکل دهی به نوع حملات صورت گرفت. گل اول مسابقه نه تنها بر مبنای عطش هجومی والنسیا در سمت راست به دست آمد، بلکه از حضور نیروهای هجومی در گوشه ها (هنریک مخیتاریان و خوان ماتا) در مناطق مرکزی تر زمین شکل گرفت. گل اول مسابقه با ارسال والنسیا، ضربه ی سر هنریک مخیتاریان و تمام کنندگی ماتا جلوی دروازه حاصل شد. دو بازیکن آخر بروی کاغذ، قاعدتاً باید در گوشه ها حضور می داشتند؛ اما حضور آنها در محوطه ی جریمه ی حریف، موجب به ثمر رسیدن گل اول یونایتد شد.

زمان به کندی می گذشت، اما غلبه ی منچستر یونایتد بر بازی بدون هیچ شکی افزایش می یافت. آنها توپ و مالکیت، پاس های صحیح، موقعیت، شوت و گل های بیشتری داشتند. آمار کلیدی این بازی، تعداد سانترهای بازیکنان یونایتد است. در نیمه ی دوم به صورت مشخص، یونایتد از مالکیت بیشتری در مناطق کناری زمین برخوردار بود. حضور آنتونی مارسیال در سمت چپ، آنتونیو والنسیا در راست و یا فرارهای مارکوس رشفورد در هر یک از کانال های کناری، موجب شد که توپ در محوطه جریمه به چرخش درآمده و موقعیت های بسیاری برای پیش افتادن آنها ایجاد شود. اگر زلاتان ایبراهیموویچ در این دیدار حضور داشت، آن موقع نتیجه می توانست با ۴ یا ۵ گل تمام شود؛ تنها حلقه ی مفقود شده در بازی یونایتد، حضور فیزیکی و تهدید های هوایی یک مهاجم مرکزی بزرگ جهت تماس با توپ و گل کردن ۲۸ ارسال یونایتد در این بازی بود.

همین امر سبب شد که ژوزه مورینیو، ۱۵ دقیقه به پایان مسابقه به مروانه فلینی روی آورد! پس از گذشت نیمی از این زمان، آنتونی مارسیال و متئو دارمیان در سمت چپ با یکدیگر همکاری کرده و ارسال بلند مدافع ایتالیایی برای تیر دورتر به مروانه فلینی رسید و او با ضربه ی سر گل دوم مسابقه را به ثمر رساند. توجه به نقطه ی قوت یونایتد در کناره ها، می توانست تیم دوم مورینیو را حتی پیش از پایان نیمه ی اول به گل برساند. هیچ نکته ی هوشمندانه و یا خاصی در مورد گل ها وجود ندارد؛ تنها مؤثر بازی کردن در چنین زمان شلوغی از تقویم مسابقات، باید مورد توجه قرار گیرد.

فرصت طلبی در عملکرد یونایتد دیده نمی شد. بازیکنان و عملکرد آنها معمولی بود؛ با توجه به فرم اخیر یونایتد، شیوه ی گلزنی یونایتد مؤثر محسوب نمی شد. دیدن برخی بازیکنان در نیمه ی دوم، این فکر را به اذهان منتقل می کرد که انگار خود را برای بازی برابر لیورپول آماده نگه می دارند. منچستر یونایتد بازی رفت نیمه نهایی جام اتحادیه را با وجود استراحت دادن به برخی از بازیکنان اصلی، به راحتی و بدون نیاز به نمایش گذاشتن بهترین عملکرد خود، برنده شد و آمار تعداد پیروزی های پیاپی را به عدد ۹ رساند. با دیدن سؤالاتی مبنی بر آفساید بودن گل اول بازی، خاطرات منچستر یونایتد قدیم برای شما زنده می شود!