پایگاه هواداران منچستر یونایتد – در روزی که مورینیو به برخی بازیکنان اصلی استراحت داده بود، شیاطین سرخ موفق شدند با نتیجه ۴-۱ برتون آلبیون را در اولدترافورد شکست داده و راهی دور چهارم لیگ‌کاپ شوند. جایی که با قرعۀ نسبتا خوبی میهمان سوانزی خواهند بود.

در شبی که وینگرهای منچستر هرکاری دلشان خواست کردند، نمایش مدافعان تیم چندان امیدوارکننده نبود، هرچند رومرو چندان با خطر مواجه نشد اما پریرا دروازه‌بان جوانی که مورینیو بسیار به او علاقه دارد و در فرصت‌های مختلف از او تعریف کرده است، در دقایق پایانی به میدان آمد و در تنها موقعیت جدی که با آن مواجه شد اشتباه بدی داشت و مقصر اصلی تنها گل برتون بود. همچنین لوک شاو که بعد از مدتها در ترکیب اصلی تیم بازی می‌کرد نمایش ضعیفی داشت و چه در دفع توپ‌ها و چه اوورلپ‌ها ضعیف عمل کرد، هرچند در نیمۀ دوم با آمدن شاو به جای ماتا ترکیب تیم تغییر کرد و بلیند به مرکز دفاع متمایل‌تر شد و شاو در نقش وینگ‌بک بازی می‌کرد، پستی که تحرک و دوندگی بسیار بالایی نیاز دارد و عملکرد لوک شاو به هیچ وجه در این پست رضایتبخش نبود، دارمیان هم نشان داد بُرندگی و رفت وبرگشت‌های والنسیا چقدر حیاتی است و دارمیان حداقل از این نظر جانشین مناسبی برای والنسیا نیست و در شبی که والنسیا نبود خبری از استارت‌های انفجاری و بازی در عرض سمت راست زمین هم نبود. اما ناامیدی دیگر این بازی ویکتور لیندلوف بود که همچون بازی‌های دیگری که انجام داده خوب ظاهر نشد و با اشتباهات عجیبی که انجام داد نشان داد هنوز با شرایط لیگ برتر تطبیق پیدا نکرده است و مورینیو به حق فیل جونز را به او ترجیح می‌دهد. برای عملکرد ضعیف لوک شاو می‌توان عواملی چون مصدومیت طولانی مدت و بازی در سیستمی کمتر آشنا در نیمۀ دوم را برشمرد، اما لیندلوف در شبی که باید خودش را به ترکیب اصلی تیم نزدیک می‌کرد عملکرد خوبی نداشت و با پاس‌های اشتباه و جا ماندن‌هایش کمی هواداران را از بابت جانشینان خط دفاعی نگران کرد، لیندلوفی که معروف به بازیسازی از عقب زمین بود و امید می‌رفت در کنار بایی زوج خوبی تشکیل دهد، فعلا نشانی از یک مدافع طراز اول تیمی که برای قهرمانی می‌جنگد، نداشت. باید دید او در فرصت‌هایی که در ادامۀ فصل پیدا خواهد کرد چه خواهد کرد، آیا می‌توان همچون میخیتاریان سیری صعودی برای او متصور شد؟ باید دید. اما ستارۀ بی‌چون و چرای بازی مقابل برتون آلبیون بدون شک آنتونی مارسیال بود که با اعتماد به نفسی مثال زدنی هر کاری خواست در زمین کرد، از دریبل‌های زیدانی (بله دریبل نه، دریبل‌ها) تا دریبل‌های کشویی و فریب مدافعان تا ضربه آکروباتیک زیبایش که با بدشانسی گل نشد و پاس گل و گل. مارسیال رفته رفته روزهای خوبی در جزیره سپری می‌کند و آمار درخشانی در زمینۀ گل و پاس گل دارد، بهترین گلزن و بهترین ایجاد موقعیت، به نسبت دقایق حضور در زمین. سردرد شیرین مورینیو در استفاده از راشفورد یا مارسیال همچنان ادامه خواهد داشت، راشفوردی که فرصت‌طلب و گلزن نشان داد و گل دوم را هم به زیبایی با شوت محکم پشت محوطه به زاویه مخالف به ثمر رساند. زوج وسط زمین یعنی هررا – کریک شبی کم‌نقص سپری کردند و حداقل خیال هواداران از بابت عمق ترکیب در خط هافبک راحت است، هرچند برتون آلبیون نگون‌بخت حریف چندان مهمی برای تحلیل بازی بازیکنان به شمار نمی‌رود، اما یادمان نرفته در همین سال‌ها از تیمی چون ام‌کی‌دانز چهار گل خوردیم. بادهای موافق در حال وزیدن هستند و منچستر با آمار گلزنی بسیار خوبی پیش می‌رود. باید دید این روند خوب با رسیدن به هفته‌های سخت و بازی‌های سخت چگونه ادامه خواهد داشت، باید دید ضعف تیم در دفاع چپ؛ عرض دادن به بازی توسط وینگرها، اشتباه‌های گاه وبیگاه لوکاکو که در بازی‌های کوچک و در روز گلزنی‌اش به چشم نمی‌آید، چه زمانی خود را نشان خواهد داد. فعلا حال هواداران خوش است و اوضاع بر وفق مراد.