پایگاه هواداران منچستریونایتد – مورینیو در روزی که اریک بایی را بعد از مدتها در اختیار داشت با اقدامی هوشمندانه روی به دفاع خطی سه نفره آورد و با تعویض روتین و البته طلایی‌اش موفق شد با سه امتیاز از زمین خارج شود.

منچستریونایتد در این بازی با ترکیب سه نفره بایی اسمالینگ و جونز در خط دفاع و اشلی یانگ و والنسیا در نقش پیستون‌های کناری به میدان رفت، موریینو با علم به قدرت تاتنهام در ارسال‌های کناری و بازی در عرض زمین توسط بن دیویس و اوریه، به نوعی آینۀ ترکیب تاتنهام را در زمین چید تا جدال تاکتیکی دو مربی به جدال نفرات روبرویی و جدال تن به تن بدل شود. جایی که والنسیا مقابل دیویس، یانگ مقابل اوریه و زوج ماتیچ هررا در مقابل زوج اریکسن و هری وینکس، البته در جبهه جلوی این تقارن متقابل ترکیب دو تیم کمی شکسته بود، جایی که تاتنهام با دو بازیکن در پشت هونگ میون سان (دله الی و سیسوکو) بازی میکرد، اما منچستر با یک بازیکن در پشت لوکاکو و راشفورد که میخیتاریان بود. به دلیل چینش متقارن ترکیب توسط دو مربی و دوری از ضد تاکتیک‌های غیرمتقارن، یک بازی به شدت فیزیکی و پایاپای را شاهد بودیم. منچستریونایتد از تاکتیک فشار به دروازۀ حریف در دقایق ابتدایی هر دو نیمه استفاده کرد و موقعیت‌‌های بسیار خوبی در دقایق ابتدایی هر دو نیمه به دست آورد که از گل کردن آنها عاجز بود. نکتۀ جالب توجه و امیدوارکنندۀ این بازی برای طرفداران یونایتد بالا بردن خط پرسینگ توسط مورینیو بود، همین امر باعث میشد تاتنهام برای بازیسازی از عقب زمین که پوچتینو به منظور انجام آن، اریک دایر را در قلب خط دفاعی قرار داده بود، ناتوان باشد و رو به پاس‌های رو به عقب به لوریس و ارسال توپ‌های بلند بیاورد، در همان دقایق ابتدایی یک فرار پشت مدافعان توسط لوکاکو نزدیک بود منجر به موقعیت گل شود که لوریس توپ ارسالی او را در اختیار گرفت، یکی از موقعیت‌های جدی گلزنی هم بخاطر تداوم این پرسینگ نصیب رشفورد و لوکاکو شد که تعلل این دو و جایگیری بد میخیتاریان باعث شد موقعیت به هدر برود و لوکاکو با سانتری بد آن را خراب کند. ادامۀ پرسینگ منچستر و بازپس گیری توپ توسط ماتیچ و هررا و پیستون‌های کناری مالکیت توپ نسبتا خوبی برای منچستر به همراه داشت که در دقیقه ۱۰ یک ضربه آزاد به دست آمد و ضربه خوب رشفورد از فاصله دور را لوریس راهی کرنر کرد، صحنه‌ای که به نظر می‌رسید ماتیچ قبل از زدن ضربه در حال منصرف کردن رشفورد و قانع کردنش برای ارسال بلند بود، اما رشفورد با اعتماد بنفس و خودخواهی (که این نشانه‌های مثبتی از جاه‌طلبی است و نمونۀ آن را در بازی فصل قبل مقابل سلتاویگو و زدن ضربۀ آزاد در حضور پوگبا و گل کردنش دیده بودیم) پشت توپ ایستاد و شوت خوبی هم زد. تاتنهام که با پرسینگ و دفاع متمرکز و بی‌نقص منچستر در نیمۀ اول مواجه شده بود رو به ضربات بی‌هدف پشت محوطه و از راه دور آورده بود و سیسوکو در یکی دو نوبت اقدام به شوتزنی از فواصل بالای سی متر کرد که بی‌ثمر بود. با ادامۀ بازی و از دقیقۀ ۲۰ به بعد تاتنهام کم‌کم مالکیت توپ را در اختیار گرفت و البته باز هم شوت‌های از راه دور تاکتیک این تیم برای گلزنی بود. در صحنه‌ای از اواسط نیمۀ اول سانتر دیویس روی دروازه با اشتباه عجیب و توامان جونز و دخه‌آ نزدیک بود منجر به موقعیت خطرناکی برای تاتنهام شود که بازیکنان تاتنهام توپ برگشتی را به آسمان زدند. در دو نوبت دله الی و اوریه در محوطۀ جریمه صاحب موقعیت شدند که تمرکز بالای خط دفاعی تیم باعث شد کوچکترین خطری از این دو موقعیت دروازۀ دخه‌آ را تهدید نکند. نیمۀ اول با این بازی پایاپای تمام شد. در نیمۀ دوم با فشار یونایتدی‌ها روی دروازۀ حریف و حرکت رو به جلوی میخیتاریان و شوت او باعث شد لوریس توپ را ناقص دفع کند و رشفورد در آستانۀ گلزنی بود که مدافع تاتنهام مانع از ریباند او شد. یک دقیقه بعد نفوذ میخیتاریان روی پاس ارسالی ماتیچ و کات‌بک او نزدیک بود منجر به گلزنی لوکاکو شود که پاس او دقت کافی را نداشت، جو فوق‌العادۀ استادیوم بر اثر این دو موقعیت متوالی باعث شد منچستر یک موقعیت جدی دیگر روی ارسال رشفورد ایجاد کند که شوت‌های لوکاکو و والنسیا با برخورد به مدافعان تاتنهام دفع شد. دقایقی دیگر سانتر میخیتاریان از روی کرنر با دفع ناقص مدافعان تاتنهام همراه شد و توپ روی پای والنسیا افتاد و او نزدیک بود با شوت زیبای سرضرب یک بار دیگر خود را کاندیدای تصاحب جایزۀ گل برتر ماه کند که شوت سهمگینش با اختلافی اندک به بیرون رفت. درنیمۀ دوم والنسیا و یانگ شعاع حرکتی بیشتری داشتند و نفوذهایشان موقعیت‌های خوبی نصیب تیم کرد. روی یک حرکت ترکیبی زیبا پاس ماتیچ به لوکاکو رسید و او در موقعیتی خوب قرار داشت که شوت دقیقش را لوریس برگرداند. مورینیو در دقیقۀ ۶۵ لینگارد را به جای میخیتاریان و مارسیال را در دقیقۀ ۷۰ به جای رشفورد به میدان فرستاد. تاتنهام پس از اینکه کمی از زیرفشار حملات منچستر خلاص شد، تنها موقعیت جدیش در نیمۀ دوم را روی سانتر فوق‌العادۀ اریکسن و ضربۀ دله الی به دست آورد و منچستر خوش‌شانس بود که دله الی قدر سانتر عالی اریکسن را ندانست. در ادامه منچستر که به دنبال گل بود روی سانتر عالی لینگارد که به جای میخیتاریان به میدان آمده بود و ضربۀ سر عالی لوکاکو بهترین فرصت گلزنیش را از دست داد و ضربۀ سر لوکاکو با بدشانسی به تیر عمودی دروازه خورد. سرانجام منچستر در دقیقۀ ۸۱ مزد بازی برتر و تمرکز بالای بازیکنانش را گرفت، ارسال دخه‌آ با ضربۀ سر دقیق لوکاکو به پشت مدافعان همراه شد و مارسیال تعویض طلایی و همیشگی، موفق شد با فراری هوشمندانه و ضربه‌ای دقیق دروازۀ لوریس را باز کند. روحیۀ تیمی فوق‌العاده و ستودنی، جدیت و تمرکز بالا در کل بازی شاخصۀ اصلی بازی منچستر در این بازی بود و همین امر باعث شد تاتنهام در دقایق باقیمانده نتواند هیچ موقعیت جدی روی دروازۀ منچستر ایجاد کند، حتی در دقیقۀ ۹۰ بازی لینگارد می‌توانست حساب کار را ۲-۰ کند که ضربۀ او ناامید کننده بود و او نتوانست از موقعیت تک به تک عالی‌ای که برایش ایجاد شده بود استفاده کند. فرض کنید آن موقعیت مارسیال در اختیار لینگارد قرار می‌گرفت، آنگاه مشخص نبود که آیا رویکرد مورینیو در کم کردن اشتباهات به حداقل ممکن و استفاده از اشتباهات حریف استراتژی برنده باشد. اما بهرحال دقت بالای بازیکنان، توپ گیری‌های خوب ماتیچ و هررا، حرکت‌های رفت و برگشتی والنسیا و یانگ و عملکرد خوبشان در فاز دفاعی، عملکرد کم‌نقص سه مدافع مرکزی و تعویض طلایی مورینیو دست به دست هم دادند تا منچستر از این بازی حساس با رقیب مستقیمش در کورس قهرمانی با سه امتیاز شیرین از میدان بیرون بیاید و چشم به اشتباهات و لغزش منچسترسیتی داشته باشد.