پایگاه هواداران منچستریونایتد در ایران – اختصاصی

با شروع دهه سی ، یونایتد در یک دوره خطرناک افول بود . زمانی که در سرتاسر جهان ، رکود اقتصادی شکل گرفته بود ، این تیم در شرف ورشکسته شدن بود .

یونایتد همچنان در حال پسرفت بود و طبیعتا الدترافورد ، نمیتوانست ادعا کند که بهترین زمین بازی باشگاهی در کشور است . الدترافورد میرفت که ضعیف شود ، زیرا رقیبان ، در حال ساخت ورزشگاه های مجلل تری بودند .

تاریخ زود فراموش میکند ! جهت یادآوری ، یونایتد با مداخله خیّری ، به نام جیمز گیبسون ، نجات داده شد . اگر چه گیبسون نمی توانست از افول یونایتد جلوگیری کند ، اما پول نقد و اعتماد به نفس باشگاه را در دوره جدیدی قرار داد . به هر حال ، او توانست در سال ۱۹۳۴ ، تراس خاطره انگیز و معروفی که اکنون SIR ALEX FERGUSO STAND نامیده می شود را بسازد .

باشگاه در این دهه ، سراسر در حال بهتر کردن اوضاع و محکم کردن جای پای خود بود . با تمرکز بیشتر روی تولید بازیکنان جوان ! یونایتد به لیگ دسته اول بازگشت . الدترافورد در مارچ ۱۹۳۹ با جا دادن ۷۶۹۶۲ نفر در دیدار نیمه نهایی جام حذفی که با برتری ولورهمپتون برابر گیمبزی تاون ، همراه بود ، الدترافورد را به عنوان یکی از برترین ورزشگاه های کشور مطرح شد . البته که این تعداد تماشاگر ، بیشترین رکورد حضور تماشاگر از بدو تاسیس الدترافورد بود .

روز های تیره تئاتر رویا ها فرا رسیدند . با شروع جنگ جهانی دوم ، الدترافورد از مختصات جغرافیایی ویژه ای برخوردار بود . با توجه به این موضوع که ، ورزشگاه نزدیک مجتمع های صنعتی ترافورد پارک و کانال کشتی رانی منچستر بود ، از بمب های ارتش نازی در امان نبود و استادیوم توسط دو حمله از سمت لوفتواف ( ارتش هوایی هیتلر) له شد !

در طول اولین حمله ، در ۲۲ دسامبر ۱۹۴۰ ، زمین بازی یک آسیب سطحی دید و بازی روز کریسمس تیم ، به زمین دیگری انتقال پیدا کرد . اما کار ادامه پیدا کرد .

اما در حمله دوم ، همه چیز تار و مار شد ! در شب ۱۱ مارچ ، جایگاه های اصلی نابود شد . رختکن ها و دفتر ها را ویران کرد . این در حالی بود که زمین نیز کاملا سوخته و از بین رفته بود . این حمله ، بزرگترین خسارت را به یک تیم باشگاهی در طول جنگ وارد کرد . به دنبال این اتفاق ، یونایتد ، بی خانه شد . ورود به استادیوم تیم همشهری یعنی منچسترسیتی و استفاده از زمین آنها ، به این بهانه که این کار موقتی است ، باعث شد که یونایتد به مدت ۸ سال در زمین آبی های شهر منچستر بازی کند .

در نوامبر سال ۱۹۴۴ ، ستاد محاسبه خسارات جنگی ، اعلام کرد که الدترافورد به طور کامل از بین نرفته است . به همین دلیل ، نماینده محلی پارلمان ، الیس اسمیت ، به عنوان یک هوادار یونایتد ، تلاش کرد که با جذب کمک های مالی ، ورزشگاه را از نو بسازند .

وقتی که در سال ۱۹۴۵ ، جنگ به پایان رسید ، مبلغ ۴۸۰۰ پوند برای جمع کردن بقایای خرابه ، و ۱۷۴۷۸ پوند برای بازسازی جایگاه ها ، بودجه بندی شد . امید وجود داشت که زمین برای فصل ۱۹۴۶-۴۷ آماده خواهد شد ، ولی با ساختن خانه های متعدد و الویتی که ساخت سرپناه برای مردم جنگ زده داشت ، پیمانکاران با کمبود مواد روبرو بودند که این امر ، ساخت استادیوم را به تعویق می انداخت .

خوشبختانه ، دوران پس از جنگ ، برای یونایتد ، شروع بسیار مفیدی بود . با آمدن مربی ای که به جوانان اعتقاد فراوانی داشت ، یونایتد آینده ای روشن را در پیش روی خودش می دید . این شخص کسی نبود به جز مت بازبی . از زمانی که در سال ۱۹۴۵ روی کار آمد ، توانست سنگ بنای یونایتد را تراش دهد و تبدیل به یک مجسمه زیبا کند که در زمین فوتبال میدرخشید . هیچکس نمی توانست او را سرزنش کند . مرد آرام ، مرد کاریزماتیک اسکاتلندی ، بصیرتی نسبت به آنچه در حال انجامش به همراه باشگاه بود داشت . همینطور نسبت به درست بازی کردن فوتبال . بازبی خیلی زود ، عیش و نوشی دیگر برای جمعیتی که به تازگی از یک موقعیت سخت بیرون آمده بودند ، فراهم کرد . فوتبال زیبا ، میتوانست دوباره دل مردم را شاد کند .

در سال های پس از جنگ ، یونایتد با اقبال عمومی مواجه شد و خیلی زود به یکی از جذابترین تیم ها در کشور مبدل شد . در سال ۱۹۴۸ ، یاران بازبی ، با بازی های هیجان انگیزشان ، توانستند قهرمان جام حذفی انگلستان شوند .

یونایتد هنوز در زمین منچسترسیتی ، مین رُد ، کرایه نشین بود . آبی های شهر که حس میکردند با اشتراک زمین با رقیب همشهریشان ، محدود شده اند ، قرمز ها را با شرایط سختی مواجه کردند . منچستریونایتد ، باید زمین را ترک میکرد . طرفداران یونایتد ، درخواست نامه ای به وزارت کار فرستادند تا در ساخت زمین سابقشان ، الدترافورد ، تسریع شود و آنها درست به اندازه سایر امکانات ، به فوتبال هم نیاز دارند .

درخواست به موقع پاسخ داده شد . پاک کردن زمین ، در بهار سال بعد ، به پایان رسید . تراس ها بازسازی شدند . حدود سه هزار صندلی که زیر سقف نبودند ، نصب شد . جایگاه های ویژه و جایگاه خبرنگاران دوباره ساخته شد .

بالاخره قرمز ها در ساعت ۶:۳۰ بعد از ظهر روز چهارشنبه ۲۴ آگوست سال ۱۹۴۹ ، به الدترافورد برگشتند تا در اولین دیدار فصل ، در برابر بولتون واندرز قرار بگیرند . بازی با نتیجه ۳-۰ به نفع یونایتد به پایان رسید .

بازبی ، با ترزیق بازیکنان جوان در دهه پنجاه به تیم ، باعث رونق بیشتر تیم شد . حضور پیشقدمانه تیم در مسابقات قاره ای ، به تازگی تیم و البته پیشرفت زمین باشگاه ، سرعت زیادی بخشید . در آپریل سال ۱۹۵۷ و پیش از مسابقه نیمه نهایی جام باشگاه های اروپا ، نور افکن هایی در زمین نصب شد تا یونایتد برابر رئال مادرید در زمین خودش بازی کند . لازم به ذکر است که بازی های قبلی یونایتد در این رقابت ها ، در ورزشگاه مین رُد ، برگزار می شده است . زیرا الدترافورد نور افکن نداشت ! چیزی که یک زمین فوتبال مدرن به آن نیاز مبرم دارد !

در سپتامبر ، با موفقیت های یونایتد در لیگ و اروپا ، یونایتد توجهی ویژه به افزایش ظرفیت ورزشگاه به ۱۰۰۰۰۰ نفر ، نشان داد . کار افزایش ظرفیت ، از سال آینده قرار بود که اانجام شود .

به هر حال ، فاجعه هوایی مونیخ ، برنامه را تغییر داد . رقابت راگبی بین دو تیم سالفورد و لیدز برای عنوان قهرمانی ، باز دوباره رویای پیشرفت را بر سر مسئولان ورزشگاه انداخت . این بار ، در سال ۱۹۵۹ ، افزایش ظرفیت ، در قسمت سقف دار استرتفورد اند ، محدود شد .

در تابستان سال ۱۹۶۰ ، کار در استرتفورد اند و حصار های کنار زمین ، به پایان رسید . ظرفیت به ۶۶۵۰۰ نفر افزایش یافت . یک سال بعد ، سقف بخش یونایتد رُد ، دوباره ساخته شد . سیل هزینه ها ، باشگاه را مجبور کرد که انجمن پیشرفت منچستریونایتد ( MUDA ) را به وجود بیاورند . کار این انجمن جذب پول برای پیشرفت های آتی بود . اولین کار این انجمن ، تهیه ۱۷۰۰ صندلی چوبی در عقب جایگاه استرتفورد اند بود . اما این پایان کار این انجمن نبود . به طور حتم کار های خیلی بزرگتری توسط این انجمن انجام شد .