من مرد چمن ، کفش و زیبایی هستم

محمدرضا رستگار | روزنامه گل ، سه شنبه ۳۰ دی ۱۳۹۳

جمله ای که تبدیل به تیتر یادداشتی درباره پدر یونایتد کلاسیک شد. جمله ای که در مکالمه با رئیس اتحادیه فوتبال انگلستان بر زبان مت بازبی جاری شد و با این جملات و در ادامه مکالمه تند و آتشین خود حق طبیعی تیم مبنی بر حضور در رقابت های اروپایی را بازگرداند.

جنگ جهانی پایان یافت و کم کم مسابقات فوتبال به روند طبیعی خود باز میگشت که منچستریونایتد سرمربی خود را برگزید. بازیکن سابق تیم های لیورپول و منچستر سیتی اولین تجربه سرمربیگری خود را در منچستریونایتد دید. انتصابی که واکنش جالبی نزد هواداران تیم نداشت. منچستریونایتد آن روز ها فقط سایه ای از تیم قدرتمند ابتدای قرن بیستم بود . تیمی که ۲ قهرمانی لیگ دسته اول و یک جام حذفی داشت و ۳۳ جام بدون جام مانده بود. مت بازبی به همراه دستیار خود جیمی مورفی در سال ۱۹۴۸ جام حذفی انگلستان را تصاحب کرد و روزهای خوش یونایتد آغاز شد. پس از کنار گذاشتن چند بازیکن مسن تیم ، نسلی جدید را معرفی کرد که به بچه های بازبی معروف شدند و بازیکنان با استعدادی را شامل می شدند. بابی چارلتون ، دانکن ادواردز ، تامی تیلور و … این نسل فقط ۳ سال زمان برای ورود به عرصه قهرمانان نیاز داشت که فصل ۱۹۵۱٫۵۲ به بهترین شکل شکوفا شد و قهرمان لیگ دسته اول انگلستان شد. افتخاری که پس از ۳۹ سال بدست آمد. دو فصل پیاپی که ۱۹۵۵٫۵۶ و ۱۹۵۶٫۵۷ را شامل می شد بر بام فوتبال انگلستان ایستاد و در روزگاری که رئال مادرید یگانه قدرت جام قهرمانان اروپا بود ، به این مسابقات که از سوی انگلیسی ها بی ارزش تلقی می شد راه یافت. در فصل ۵۷٫۵۸ همه چیز خوب پیش می رفت ، یونایتد برای سومین قهرمانی پی در پی در لیگ آماده می شد و در حال بازگشت از سفر بلگراد بود که هواپیمای حامل بازیکنان تیم پس از توقف در مونیخ دچار سانحه شد و نسل طلایی بچه های بازبی را به نابودی کشاند و خود بازبی را دچار مصدومیتی شدید کرد. به طوری که جیمی مورفی در این مدت هدایت یونایتدی را بر عهده داشت که با واژه “بدبختی” کاملا سازگار بود.

پس از چند ماه بستری در بیمارستان و بهبودی نسبی به تیم بازگشت و در رختکن ومبلی برای بازیکنان جدیدش که به فینال جام حذفی راه یافته بودند کلمه ” ققنوس” را به کار برد و گفت که این پرنده به مانند وضعیت کنونی شما از میان خاکستر بیرون می آید. چهره اش شکسته شده بود و غم از دست دادن پسرانش را در دل داشت. اما با این حال غرور خود را حفظ می کرد. بی دلیل نبود که قبل از ورود به رختکن تیم عصایش پشت در گذاشت تا بازیکنانش او را روی پای خود ببینند. او که خود را در تراژدی سقوط هواپیمای تیمش مقصر می دانست ، بار دیگر روی پای خود ایستاد و به همراه جیمی مورفی و باب بیشرب به دنبال بازیکنان جدید و پرورش جوانان پرداخت. پس از ۵ فصل ، تا جایی پیش رفت که خود را در خطر سقوط دید ، اما باز هم برخاست و در فصل ۱۹۶۲٫۶۳ قهرمان جام حذفی و در فصل ۱۹۶۴٫۶۵ قهرمانی لیگ را بدست آورد . جرج بست ، دنیس لاو به همراه بابی چارلتون که مثلث مقدس و دارندگان توپ طلا بودند منچستریونایتد را به تیمی قابل تحسین تبدیل کردند . در فصل ۶۶٫۶۷ باز هم قهرمان لیگ شد و فصل بعد تیم خود را به اولین انگلیسی قهرمان جام قهرمانان اروپا بدل کرد. اشک های شوق و به دید خیلی ها غم او ، در آن قهرمانی به وضوح دیده می شد. شاید از این مطمئن بود که اگر نحسی سقوط هواپیما گریبان گیرش نمی شد سهم بیشتری از افتخارات اروپایی و داخلی داشت . شادی کسب معتبر ترین جام با غم از دست دادن بهترین نسل دوران مربیگری اش تلخ و تلخ تر می شد. در مجموع ۱۱ قهرمانی خیلی کمتر از حقی بود که بر گردن این چمن ، کفش و زیبایی داشت. در سال ۱۹۷۱ از دنیای مربیگری کنار رفت. یونایتد بعد از وی چهره ای از همان تیم قبل از حضورش را گرفت و به گردابی از مشکلات تبدیل شد. ۱۱۴۰ بار روی نیمکت یونایتد نشست و ۵۷۶ برد و ۲۹۹ بار باخت . رکورد ۵۰ درصد برد برای مربی ای که نیمی از زمان ۲۵ ساله اش را صرف ساختن و شروع از صفر بود. اکنون بیست و یکمین سالروز مرگ وی است. ۱۴ سال پس از مرگ وی روبروی درب اصلی ورزشگاه اولدترافورد تبدیل به جایگاه ابدی اش شد تا نسل جدید هواداران منچستریونایتد شناخت بیشتری از این بزرگ مرد داشته باشند . سر مت بازبی مثالی درخور برای پدربزرگ ها و پدرانی است که قصد اندرز دادن به بچه های خود درباره صبر ، استقامت ، نا امید نشدن و ساختن پیروزی از شکست ها را دارند. همان هایی که هنوز هم خیابان نیم کیلومتری سر مت بازبی را از چستر رود تا ترافورد پارک وجب به وجب با یادش طی می کنند.