آنالیز تاکتیکی: منچستر یونایتد ۱-۱ آرسنال

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – این بازی نشانی از رشد دوباره ی خصومت ها بین دو تیم خوب گذشته بود. یک بازی پر معنی برای هر دو باشگاه؛ برای آرسنالی ها که نشان دهند این فصل با فصول گذشته متفاوت هستند و برای ژوزه مورینیو که خود را به صدر نزدیک کند.

علی رغم رتبه ی بالاتر آرسنال در لیگ برتر، آمار فاجعه باری برای آنها وجود داشت؛ در یک دهه ی گذشته در اولدترافورد برنده نشده اند، آرسن ونگر هیچ بردی در لیگ برابر ژوزه مورینیو کسب نکرده و آخرین باخت خارج از خانه ی آنها بر می گردد به … آفرین درست حدس زدید … اولدترافورد!

یونایتد نزدیک دو ماه است که در خانه برنده نشده است.

آسیب دیدگی های هولناکی که برای هکتور بیرین و سانتی کازورلا به وجود آمد، باعث شد که آرسن ونگر به فکر سر هم بندی ترکیب اصلی بیافتد! اولین بازی لیگ در دو سال گذشته بود که کارل جنکینسون در ترکیب اصلی به عنوان دفاع راست حضور داشت و محمد الننی به جای گرانیت ژاکا انتخاب شده بود. آرون رمزی نیز برای دومین بار از آغاز در پست غیردلخواهش یعنی بال چپ در ترکیب حضور داشت. از طرف دیگر مورینیو با محرومیت زلاتان ایبراهیموویچ از مارکوس رشفورد در نوک پیکان خط حمله و آنتونی مارسیال در چپ استفاده کرد. حضور کریک در کنار هررا و پوگبا، قوی ترین ترکیب هافبک های میانی یونایتد را شکل داده بود.

ترکیب ۳-۳-۴ یونایتد برابر ترکیب ۱-۲-۱-۲-۴

بازی با شور و شدت خاصی شروع شد و مورینیو کاری را کرد که در آن بهترین است: حنثی سازی حریف. یونایتد بدون داشتن مالکیت و زمین، تیم غالب میدان بود. آرسنال با تعداد نفرات کمی در میانه میدان و با نفرات بیشتری در مجراهای کناری حضور و توپ و میدان را در ۹۰ دقیقه در اختیار داشت. اما یونایتد با یک بازی هدفمند، کنترل شده و دفاع منطقی آنها را خنثی کرد. هدف مورینیو فرستادن نفرات آرسنال به گوشه ها بود تا با وجود ضعف برگشتن به دلیل نبود بیرین از فرصت استفاده کند. برنامه ی ساده ای نیز از سوی یونایتد به کار گرفته شد، یاران هجومی به گوشه ی سمت چپ زمین بازی متمایل می شدند و سپس پوگبا جناح بازی را برای آنتونیو والنسیا در دفاع راست عوض می کرد و او را در موقعیت تک به تک با ناچو مونریال قرار می داد. در این حالت با استفاده از سرعت وحشتناک خود به راحتی بازیکن حریف را از پیش بر می داشت که حتی در یک مورد مونریال مجبور به خطا روی والنسیا در محوطه جریمه شد که در نهایت داور اعتقادی به خطای پنالتی نداشت.

عملکرد یونایتد و آرسنال در سانتر ها: ۳۰-۱۳ به نفع یونایتد

والنسیا توانست به راحتی مونریال کم سرعت را پشت سر گذارد، چرا که آرون رمزی به خوبی در جناح چپ از وی حمایت نمی کرد. این چهارمین بار است که مونریال به عنوان نقطه ضعف آرسنال استفاده می شود؛ مودو بارو (سوانسی سیتی)، آداما ترائوره (میدلزبورو) و کایل واکر (تاتنهام) در سه بازی پشت سر هم او را در دفاع چپ مغلوب کرده بودند و این بازی به چهارمین بازی اخیر لیگ برای وی تبدیل شد …

این تساوی، آرسنال را به رکورد ۱۷ بازی پیاپی بدون باخت رساند.

یونایتد توانست آرسنال را از داشتن فضا و زمان مؤثر بر روی توپ محروم کند، آنها گزینه های پاس آرسنالی ها را قطع می کردند و هر بازیکن حریف را تحت فشار می گذاشتند. الننی با وجود فشار نمی توانست تحرک داشته باشد، فرانسیس کوکلن در بازی سازی بی اثر بود و مسوت اوزیل مجبور به عقب نشینی شد که در آن نواحی بی تأثیر است. این بازیکن آلمانی بازی سازی از عقب تر را ناممکن می دید و بیشتر به دریبل زنی و توپ گردانی در آن نواحی مشغول بود. او نیاز به ژاکا یا کازورلا داشت تا بتواند جلوتر و در کنار الکسیس سانچز جلوی زمین حضور داشته باشد.

تعقیب بی هدف توپ توسط الننی

خطوط دفعی و هجومی یونایتد یکپارچه ظاهر شدند و فضا را از آرسنال گرفته و فرصت بین خطوط آنها را از بین بردند. جای تعجب ندارد که بیشتر قطع توپ های یونایتد در میانه ی میدان صورت گرفته است، دقیقاً جایی که بیشترین خطرات آرسنال از آن ناحیه ایجاد می شود. در زیر تصویر محل های قطع توپ مشخص است.

این یک بازی منفعلانه ی (در تضاد با فعالیت) دیگر از سوی ونگر بود. بیشترین بار حملات یونایتد بر جناحین آرسنال بود، اما آرسنال برای خلق موقعیت از میانه می جنگید و کمینه موقعیت را توانست ایجاد کند. پاس ها نمی رسیدند و تحرکی در تیم ایستا دیده نمیشد، در حالیکه یونایتد بسیار پر انرژی و سریع ظاهر شد. عدم تعادل بسیار مشهود بود. حضور آرون رمزی به عنوان بال چپ همه چیز را به هم ریخت. این بازیکن ولزی در حملات هر کجا می خواست حضور داشت و در دفاع هیچ جا دیده نمی شد! الکس آیوبی می توانست تعادل بهتری به بازی تیمی آرسنال بدهد؛ وی می توانست فضاهای آزادی که در اختیار والنسیا قرار گرفته بود را از بین ببرد. نقشه ی حرارتی حرکت والنسیا و رمزی در ادامه آمده است.

نقشه ی حرارتی حرکت آنتونیو والنسیا

نقشه ی حرارتی حرکت آرون رمزی

نقش آرون رمزی به عنوان هافبک میانی سوم

البته یونایتد برای برد علاوه بر تخریب بازی حریف نیاز به هجوم داشت که همانطور که پیشتر گفته شد حضور پررنگ ترکیب سه نفره ی کارآمد در میانه ی میدان امر گلزنی و موقعیت سازی را برای یونایتد مهیا می کرد. حضور کریک به عنوان هافبک محور و جلوتر از او هررا و پوگبا، این فرصت را برای یونایتد ایجاد کرده بود که در حملات با سرعت بیشتری حرکت کرده و دو هافبک به حملات اضافه شوند. هررا در این بازی توانست ۹۰% پاس های خود را به درستی به مقصد برساند.

مانند همیشه، هررا شخصیت خود را در بازی نشان داد. او بسیار پر انرژی، مشتاق و مؤثر در سراسر بازی بود. در عین حال وی پاس های خلاقانه، مسئولیت پذیری و فعالیت بسیار در کار دفاعی و در موقع مورد نیاز حفظ مالکیت توپ را در دستور کار قرار می داد. او بازی تیم را به جلو می برد و از نواحی هجوم تیم را رهبری می کرد؛ وی در یک سوم نهایی با حرکت خود توانست یک پاس گل برای خوان ماتا در محوطه ی جریمه فراهم کند. بدون شک، وی یکی از ستارگان اصلی یونایتد است.

برای درک بهتر توضیحات بالا بهتر است به آمار زیر دقت کنید: آرسنال ۵۵% بازی را در اختیار داشت و ۷۸% پاس های خود را به مقصد رساند که از میانگین ۸۳.۶% آنها در این فصل کمتر بود. بدین ترتیب یونایتد توانست ضرب آهنگ طبیعی بازی آنها را از بین ببرد و بازیکنان خلاق آنها را از کار بیاندازد. آرسنالی های توانستند تنها ۳ موقعیت نیاز به قطع توپ برای گلزنی ایجاد کنند؛ ۵ شوت و تنها یکی از آنها داخل چارچوب تنها تلاش هجومی آرسنال در این دیدار بود.

با نگاهی به نقشه ی پاس های آرسنالی ها مشخص می شود که آنها کمتر توانستند توپ را در محوطه ی جریمه یونایتد بیاورند و در نتیجه بیشتر به پاس های بلند روی آوردند که در تضاد با نقشه ی معمول تیم های آرسن ونگر است. این نشان از غلبه ی یونایتد در مناطق میانی و عدم توفیق سانچز، اوزیل و رمزی در حفظ توپ و موقعیت سازی است.

رمزی و ولکات عرض کمی به بازی می دادند؛ هر دو بال ها، مدافعین کناری خود را مسئول فضا سازی در عرض کرده بودند و آنها را در برابر آماج حملات مارسیال و والنسیا تنها گذاشتند و به همین جهت آنها بیشتر در عقب زمین حضور داشتند! در آخر، ونگر تصمیم به تعویض گرفت و نتیجه ی آن را دید. یک سانتر دقیق از الکس اوکسلید چمبرلین و ضربه ی سر اولیویه ژیرو، به یونایتد و طرافداران آنها یادآور شد که واقعاً چه ترکیب متوسطی دارند.

الکسیس سانچز در عمق، تئو ولکات در مرکز. حفره ها در همه جا.

بیاید درست نتیجه بگیریم، این بدترین عملکرد فصل و در عین حال ارزشمندترین امتیاز آرسنال بود. این بازی نقض آشکار سیستم آرسنال بود. ونگر بیشتر بر خلق موقعیت از درخشش فردی تا بر ساختار برنامه ریزی شده ی تیمی متکی است. اما اوزیل و سانچز هر دو به شدت تحت فشار و نظر بودند، در نتیجه مابقی تیم که فاقد هوش کافی بودند از ایجاد فضا در دفاع یونایتد عاجز ماندند.

افراد مردد خواهند گفت که آرسنال بار دیگر در یک بازی بزرگ از هم گسسته بازی کرد، اما افراد خوش بین خواهند گفت که به هر نحوی آرسنال در روزی که روزشان نبود امتیازی دیگر کسب کردند. با این حال، به نظر می رسد که یونایتد در بهترین روز خود با آرسنال در بدترین روز خود مساوی است. این امتیاز برای یونایتد سودی نداشت؛ اما آرسنال در یکی از تاریخی ترین فصول لیگ برتر از لحاظ تعقیب کنندگان عنوان قهرمانی، خود را در فاصله ی مطمئنه ی خوبی در صدر جدول نگاه داشت.

با همه ی این اوصاف و بازی خوب یونایتد، آنها دو امتیاز دیگر از دست دادند. یک روزنه ی دفاعی کوچک، یک لحظه عدم تمرکز، یک پیروزی که یونایتد کاملاً استحقاق آن را داشت به یک تساوی ناامید کننده ی دیگر تبدیل شد. عملکرد تیمی رو به بهبود است، مسئولیت ها روز به روز برای بازیکنان مشخص تر و همکاری های دو به دو در تمامی زمین به خوبی مشاهده می شود. تا زمانیکه آنها در نزدیکی تیم های بالانشین قرار داشته باشند، همه چیز ممکن است.