گزارش میان فصل ۲۰۱۶/۱۷ – بخش اول

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – چگونه یک داستان می تواند به سرعت تغییر کند؟ در ماه نوامبر، یونایتد لغزید و در دوران پر سرعت لیگ برتر از قافله جا ماند و به نظر خروج از لیگ اروپا اتفاقی خوب محسوب می شد؛ همه چیز برای سرمربی جدید، ژوزه مورینیو، بد پیش می رفت و فشار بروی او افزوده می شد. مورینیو پس از یک فصل فاجعه بار در چلسی، برای دومین بار توسط رومن آبراموویچ اخراج شد. آیا سرمربی، جذابیت خود را از دست داده است؟ حقیقتاً شواهد بسیاری از عملکرد ناسازگار و نتایج ناامید کننده یونایتد وجود داشت، که این تصورات را ایجاد کرده بود. چند هفته بعد و پس از ۸ پیروزی، هیچ کس آن تصور را نداشت. مورینیو و یونایتد برگشته اند …

واقعیت این است، یونایتد ممکن است به لیگ قهرمانان سال آینده راه پیدا نکند؛ قرمزها از میان تیم های بالای جدول تنها موفق به شکست تاتنهام هاتسپر شده اند. با این حال، نشانه هایی از عمل گرایی و علاقه به بازی هجومی در تیم مورینیو دیده می شود. طراحی های مورینیو به جواب رسیده اند.

اعتماد به نفس و غرور سابق به اولدترافورد برگشته است. بردن در دقیقه ی آخر؟ چک! بازی هجومی؟ چک! ستیزه و خشم دیگر طرفداران؟ چک! سوزش، بدون شک نشانه ای خوب است.

بازگشت، در نیم فصل اول خیلی دیر و پس از تساوی های متوالی خسته کننده به دست آمد. ۸ برد پیاپی در ۴ رقابت مختلف در ماه های نوامبر، دسامبر و ژانویه، نشانه ای از بازگشت یونایتد به فرم خودش هست. قرمزها در جایگاه ششم جدول جا خوش کرده اند، اما تیم مورینیو برای رسیدن به ۴ تیم برتر لیگ تنها به یک برد نیاز دارد و همچنان در ۳ رقابت دیگر باقی مانده است.

از ۱۱ دسامبر و رویارویی با تاتنهام، جاییکه ممکن بود اختلاف با حضور در لیگ قهرمانان به ۱۴ امتیاز برسد، زمان زیادی می گذرد. شاید لیلی های سفید (لقب تاتنهام)، نیز می خواستند که آن روز امتیازی به دست آورند. چنین تصوراتی نیز برای وست برومویچ آلبیون  و کریستال پالاس وجود داشت، برد یونایتد در این رقابت ها بعید به نظر می رسید. یک یا دو ماه چقدر می تواند اوضاع را تغییر دهد؟

پیش از رشته بردهای پیاپی اخیر یونایتد، همه ی قطعات یک به یک کنار هم چیده شده بودند. زلاتان با همان فرمی شروع کرد که در پی اس جی کار خود را پایان داده بود، حتی با وجود دوران آزاردهنده ی پاییز و ۲ بار گلزنی در طی ۱۴ مسابقه! پل پوگبا رقابت های این فصل را تحت نگاه های موشکافانه ی زیادی شروع کرد، اما عملکرد وی هر هفته بهتر شد. اریک بیی خود را به عنوان موهبتی برای خط دفاعی معرفی کرد. از میان خریدهای تابستانی، تنها هنریک مخیتاریان برای هماهنگی با برنامه های مورینیو به زمان نیاز داشت. تأثیرات خوبی تا به امروز در بازی مخیتاریان ایجاد شده است.

به جز خریدهای تابستانی، آندر هررا فرصتی دیگر برای بازی زیر نظر مورینیو پیدا کرده؛ همان فرصتی که برای فیل جونز و مارکوس روخو به وجود آمده است. اعتبار زیادی از سوی سرمربی برای این بازیکنان صرف شده است. در همین حال، خوان ماتا نیمه ی ابتدایی بازی های نیم فصل را در وضعیتی مناسب و به عنوان یار اصلی طی کرد؛ اما تبدیل سیستم بازی مورینیو به ۳-۳-۴، کم کم این بازیکن اسپانیایی را به حاشیه راند.

همچنین مورینیو به ثبات در روش ها، تاکتیک ها و رابطه ای خوب با تماشاگران رسیده است. مدت زمانی طول کشید تا سرمربی پرتغالی برای رسیدن به این ثبات خود را تغییر دهد، چیزی که دیوید مویس و لوئیس فن خال هیچگاه آن را نپذیرفتند. به نظر می رسد که ژوزه مورینیو نسبت به اسلاف خود در وضعیت بهتری قرار دارد که به قدرت انعطاف پذیری این مربی پرتغالی برمی گردد.

همچنان سوالاتی باقیست: آیا تیم یونایتد می تواند فرم فعلی را حفظ کند؟ آیا می تواند بهترین تیم های لیگ برتر را شکست دهد؟ پاسخ به هر دو می تواند یک نوع پیش بینی برای حضور یونایتد در لیگ قهرمانان سال آینده باشد. همچنین می تواند علتی برای امیدواری طرفداران برای رویا پردازی باشد. باشگاه بار دیگر در یک رقابت واقعی قرار دارد.

نمره: ۷ از ۱۰

ژوزه مورینیو:

بدون شک در خرید دو بازیکن در کلاس جهانی، پل پوگبا و زلاتان ایبراهیموویچ، و دو بازیکن خوب دیگر، اریک بیی و هنریک مخیتاریان، جاذبه ی سرمربی جدید مؤثر بود. بسیاری از مواقع این جذبه مشهود نبوده است؛ به خصوص از زمانیکه مورینیو اذعان داشته، هیچگاه نگران پیشرفت تیم نبوده است. در واقع، در زمان هایی از این نیم فصل، فشارها به گونه ای در رفتار سرمربی مشهود بود، مانند: بدخلفی در نشست های خبری، دو محرومیت از سوی اتحادیه و انتقادهای علنی به بازیکنان بزرگ تیم.

با این حال، مورینیو تصمیمات مهم و اساسی گرفت. کاپیتان باشگاه، وین رونی، سه سال پس از درخواست خروج و بعد از هفت بازی توسط مورینیو بیرون گذاشته شد. این نتیجه ایست که سر الکس فرگوسن پیش از بازنشستگی بدان رسیده بود، اما نه دیوید مویس و نه فن خال، هیچ یک جرأت دنبال کردن آن را نداشتند. رئیس، در نهایت مایکل کریک را اگر چه دیر اما به ترکیب برگرداند.

مهمترین تصمیم مورینیو، ساخت تیم بر مبنای پل پوگبا (و نه وین رونی) بود. با تغییر سیستم بازی به شکل ۳-۳-۴، پست شماره ۱۰ و بازیکنان آن پست حذف و تلف شدند؛ اما در نهایت پل پوگبا آزادی عمل کامل را به دست آورد. پیش رانی خط میانی، ایجاد موقعیت و گرفتن اختیار نبض بازی، از نتایج آزاد گذاشتن پوگبا بود. در عوض زیر نظر مورینیو، سبک بازی یونایتد از روش منسوخ دیوید مویس و سپس ملال آور فن خال، به چیزی کاملاً مستقیم تر و پویاتر تبدیل گشت.

مورینیو از بازیکنان به حاشیه رانده شده (آندر هررا، پل پوگبا، خوان ماتا و هنریک مخیتاریان)، بهترین عملکردها را به دست آورد. انتقادات مبنی بر حضور دیر موقع هافبک ارمنی، کاملاً درست هستند؛ اما در عوض تیم از ترکیبی سرحال و سرزنده در پایان این نیم فصل بهره مند بود. مورینیو باید از آنتونی مارسیال و مارکوس رشفورد بیشتر و به خصوص در مناطق مرکزی تر بازی می گرفت؛ اما هر دو اکنون در فرم خوبی به سر می برند.

بازیکنان مطرود مورینیو چون باستین شواین اشتایگر، مورگان اشنیدرلین و ممفیس دپای، ممکن است آنچنان برای بازی در یونایتد خوب نباشند یا حداقل عملکرد خوب و مورد پسند سرمربی را از خود به نمایش نگذاشته باشند. ممکن است که آنها از کمبود فرصت ها رنج ببرند؛ اما در واقع مورینیو، در مورد آنها رفتاری واضح از خود نشان داد.

نمره : ۷ از ۱۰

داوید ده خیا:

با وجود آنکه داوید ده خیا، سه مرتبه پشت سر هم به عنوان بهترین بازیکن سال باشگاه یونایتد انتخاب شده است؛ اما اکنون امیدوار است که سالی آرام تر را پشت سر بگذارد. مانند همیشه، وی عملکردی بی عیب و نقص از خود به جای گذاشته و تنها به دلیل درخشش دیگر بازیکنان، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. اگر چه امسال عناوین خبری کمتری در مورد ده خیا پرداخته است، اما همچنان وی به عنوان یکی از دو بهترین دروازه بان روی زمین شناخته می شود. قرارداد ۵ ساله که پارسال به امضا رسید، موفقیت تجاری بزرگی برای یونایتد محسوب می شود. (۲۶ بازی، ۰ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۸ از ۱۰

سرخیو رومرو:

حداقل ادعاهای مربوط به پادشاهی درون دروازه ی یونایتد از بین رفت. رومرو با دروازه بان های سطح جهانی بسیار فاصله دارد، اما باز عده ای این ادعا را در مورد وی دارند؛ با حضور کمی که در رقابت های حذفی داشته، کمتر بهانه ی عدم حضورش به تیم ضربه می زند. مصدومیت ده خیا برای وی یک موهبت الهی خواهد بود! (۵ بازی، ۰ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۵ از ۱۰

متئو دارمیان:

این مدافع ایتالیایی همچنان برای پیدا کردن فرم اصلی خود پس از مصدومیت ها و بی ثباتی های نیم فصل دوم سال گذشته، تلاش می کند. مدافع سابق تورینو، دفاع خوبی به نظر می رسد. در تیم مورینیو که مدافعان کناری با قدرت بازی هجومی در جناحین، بازیکنانی مهم و مؤثر هستند؛ ضعف هجومی وی نکته ای منفی برای وی به حساب می آید. دارمیان هنگام آمادگی کامل، گزینه ی خوبی محسوب می شود؛ اما ورود مورینیو به بازار نقل و انتقالات آینده و تخریب دوباره ی سیاست های جابه جایی مویس و فن خال، خالی از تصور نیست. (۱۲ بازی، ۰ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۵ از ۱۰

آنتونیو والنسیا:

اتفاقات زیادی در هنگام تحول والنسیا از یک بال متوسط به یک دفاع کنار آماتور صورت گرفت. زمان زیادی طول نکشید که مورینیو این گوهر کمتر شناخته شده را جلا داد و او را نه تنها به یک فرد تهاجمی با اعتماد به نفس بیشتر، بلکه یک دفاع بهتر از متوسط تبدیل کرد. تضمینی برای ماندن طولانی مدت وی در این پست وجود ندارد، اما در حال حاضر وی فصل خوبی را سپری می کند. (۲۱ بازی، ۳ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۷ از ۱۰

لوک شاو:

اگر لوک شاو در اولدترافورد موفق نشود، چه ناامیدی بزرگی خواهد بود. پس از همه ی این مدت، هنوز استعدادها و توانایی ها باقی مانده اند: سرعت، توانایی شرکت در حمله و توان دفاعی بالاتر از جوانان هم سن و سال. با این حال، آمادگی جسمانی و در کنار فرم گاه به گاه وی، بار دیگر این بازیکن را در سراشیبی سقوط قرار داده است. شایعات عدم وجود علاقه از سوی مورینیو در مورد این بازیکن انگلیسی، روز به روز افزایش می یابد. شاید تنها ۵ ماه دیگر برای لوک شاو باقی مانده تا با مشکلات خود دست و پنجه نرم کند، وگرنه شاید آینده ی وی در جای دیگری رقم بخورد. این نتیجه ای اندوهناک خواهد بود. (۱۳ بازی، ۱ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۵ از ۱۰

مارکوس روخو:

سرمربی جدید تفاوت های شگرفی در این بازیکن ایجاد کرده است. روخو نه تنها مورد اعتماد فن خال نبود، بلکه آمادگی جسمانی و رقابت برای جایگاه خود را نداشت. حتی گاهی که وی در فرم خوبی قرار داشت، در نهایت بهترین عملکردش کمی بالاتر از فاجعه بود! بسیاری انتظار خروج وی در تابستان گذشته را داشتند و از رفتن او استقبال می کردند. با این حال، او هنوز اینجاست، جایگاه مطمئنی در تیم دارد و احتمالاً بهترین فرم دوران بازی خود را پیدا کرده است. (۲۲ بازی، ۰ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۷ از ۱۰

دالی بلیند:

سال گذشته، وی در پست دفاع میانی پیشرفت های قابل توجهی به دست آورد؛ اما همچنان شواهدی مبنی برای عدم تناسب حضور او در این پست وجود داشت. در ابتدای فصل، وی به مدت کمی در این پست زیر نظر مورینیو قرار داشت، اما بیشتر اوقات وی در پست دفاع چپ، جاییکه راحت تر است، قرار گرفت؛ اما همچنان تضمینی برای حضور او به عنوان یار اصلی در پست دفاع چپ وجود ندارد. بلیند همچنان فردی مفید در بین بازیکنان تیم است که به ندرت باعث سقوط تیم می شود، این از تعداد بازی هایی که وی در این فصل انجام داده، مشخص می شود. (۲۱ بازی، ۲ پاس گل، ۱ گل)

نمره: ۶ از ۱۰

کریس اسمالینگ:

اسمالینگ عملکردی فوق العاده در فصل گذشته داشت؛ پس از سال ها مصدومیت و بی ثباتی، به یار اصلی یونایتد و تیم ملی انگلستان تبدیل شده بود. مدافع سابق فولام زیر نظر مورینیو به اندازه ی سابق لذت نمی بَرَد؛ او فصل را به عنوان یار ذخیره و از روی نیمکت شروع کرد. او راه خود را به ترکیب اصلی تیم بازی کرد و همکاری امیدوار کننده ای با اریک بیی تشکیل داد، اما شکستگی پا باعث شد که درب ها به روی مارکوس روخو و هم وطنش، فیل جونز، باز شود. اسمالینگ استعداد و توانایی تلاش برای بازستانی پست خود را دارد، اما پست دفاع میانی بیش از هر زمان دیگر، رقابتی شده است. (۱۵ بازی، ۰ پاس گل، ۱ گل)

نمره: ۶ از ۱۰

فیل جونز:

سال گذشته سؤال این بود: “چه تعداد فرصت دیگر برای بازیکن سابق بلکبرن باقی مانده است؟” یک فرصت، و او آن را با زیرکی تمام استفاده کرد. گاهی به خاطر مسائل دفاعی و گاه به خاطر خود درگیری، همیشه در فرم مناسبی نبوده و در نتیجه در سال های حضورش به عنوان یار اصلی در چهار دفاع عقب زمین شناخته نمی شود. او برای ۵.۵ سال در این باشگاه بوده است. تابستان گذشته زمزمه هایی مبنی بر خروج این دفاع انگلیسی وجود داشت. اما او اکنون در باشگاه است و یک غنیمت به شمار می رود؛ البته تا زمانیکه مصدوم نشود! (۱۲ بازی، ۰ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۶ از ۱۰

اریک بیی:

مدافع ساحل عاجی می تواند تا ۳۰ میلیون پوند برای یونایتد هزینه داشته باشد، اما در حال حاضر معامله ی پرمنفعتی به نظر می رسد. پر سرعت در تمام مناطق زمین، قوی در تکل ها و راحتی در بازی با توپ؛ اینها برخی از ویژگی های بیی محسوب می شوند که می تواند وی را به عنوان دفاع ثابت یونایتد در سال های آتی تبدیل کند. لحظاتی از عدم تمرکز در بازی او وجود داشته است، اما برای بازیکنی جوان و در اولین سال حضور در انگلستان، این موردی قابل چشم پوشی خواهد بود. چه حیف که مدافع سابق ویارئال پیش از مسابقات جام ملت های آفریقا دچار مصدومیت شد. با حضور او در ترکیب یونایتد، اتفاقات مثبتی در ادامه ی فصل می تواند رقم بخورد. (۱۷ بازی، ۰ پاس گل، ۰ گل)

نمره: ۸ از ۱۰

بخش دوم این گزارش را می توانید در لینک زیر مشاهده کنید:

لینک