آنچه آموختیم: منچستر یونایتد ۳-۱ بورنموث

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – و تمام! این فصل لیگ تمام شد. مکان پنجم به دلیل تفاضل گل همه چیز را به پایان رساند. اما همچنان سه گل، سه امتیاز و صورت های شاداب دور تا دور ورزشگاه (اگر چه اندک) دیده می شد. هیچ ترسی از بمب گذاری وجود نداشت؛ آنچه آموختیم:

یونایتد می تواند خوب بازی کند.

۳۸ بازی در لیگ طول کشید تا این اتفاق بیافتد، اما در نیمه دوم و دقایق آخر نیمه اول یونایتد محشر بود. هر سه گل در نوع خود عالی بودند به طوریکه از دیدن آنها لذت بردیم. چیزی مابین درخشش های فردی فوق العاده و کار تیمی زیبا اتفاق افتاد. در یک کلام “لذت بخش” بود؛ و در عین حال دردناک! اینگونه بازی در طول فصل کجا بود؟ چرا بیشتر اینگونه بازی نکردیم؟ این داستانی تلخ و شیرین است، اما بگذارید روی قسمت شیرین داستان و چندین فرصتی که در این بازی به دست آمد تمرکز کنیم.

بازیکنان برجسته، ذخیره کردن پول

فرقی نمی کند که مسئولیت تیم در فصل آینده به عهده کیست، تیم نیاز به خرج کردن دارد؛ اما در این بازی دو یا سه بازیکن بودند که با عملکرد خود شاید موجب ذخیره پول شوند! آنتونیو والنسیا در تمام وجوه بازی خود بی نظیر بود. در دفاع چون صخره ای محکم و در حمله تهدیدی همیشگی برای حریف. عملکرد او مرا به یاد روزهای پرجوش و خروش او انداخت. وین رونی در خط میانی چون موهبتی الهی است. فرقی نمی کرد همه چیز مربوط به او به خوبی پیش می رفت، توپی که برای آنتونیو والنسیا ارسال کرد و بعد از آن برای اشلی یانگ نقطه قوت بازی او بود. گلی که به ثمر رساند لیاقتش را داشت و مهر تأییدی بر عملکرد او به عنوان کاپیتان تیم بود. در نهایت مارکوس رشفورد. در مورد این بازیکن جوان چه می توان گفت؟ یک موقعیت، یک گل، ارتباط مداوم با دیگر هم تیمی ها و قدرت بخشیدن به بازی تیمی به کمک توانایی هایش. نیاز به یک چشم بر هم زدن هم نبود که گل را به ثمر رساند و این به شخصیت خونسرد او بر می گردد. او مرا بسیار به هیجان آورد.

نتیجه گیری

نکته مهم دیگری نیست که در مورد این بازی گفته شود. در حقیقت یک بازی بی اهمیت بود چرا که زدن ۱۹ گل کمی دور از انتظار است! همچنین اتفاقی شرم آور و گریه داری است که ده خیا نتوانست فصل خود را با بردن جایزه دستکش طلایی به پایان برساند، کریس اسمالینگ با گل به خودی تمام شرایط را برای جشن گرفتن از بین برد. مکان پنجم و سهمیه قطعی لیگ اروپا چیزی است که منطقاً نسبت به آن بی تفاوت هستم و علاقه مندی به این رقابت ها مانند آن است که شخصی به صورت خود شلیک کند. یک پایان خسته کننده در لیگ برتر پس از یک سال کاملاً آشغال اتفاق افتاد. هنوز فینال جام حذفی در پیش روی ماست و رسیدن به مدال قهرمانی چیزی است که بی صبرانه انتظارش را می کشم. دلایلی برای خوش بینی نسبت به آینده وجود دارد، اما احتمالاً نگرانی های بیشتری وجود دارد که باید برای بازیابی دوران طلایی به آنها رسیدگی شود. تا ماه آگوست چیزی نیست که آخر هر هفته انتظارش را بکشیم. بعد از همه اتفاقات ناگوار این فصل نمی دانم بدون این آخر هفته ها چه کنم؟!

به امید موفقیت و برد شیاطین سرخ در فینال جام حذفی