هفته ی پیش، بال منچستریونایتد، آنتونیو والنسیا، با تمدید قراردادش به مدت 3 سال به همه ی شایعات پیرامون رفتنش پایان داد. حرکتی که خیلی از هواداران باشگاه را هیجان زده نکرد. وقتی مویس اخراج شد، انتظار خانه تکانی عمده در ترکیب می رفت که در ابتدا به معنای رهایی یافتن از شاخه های خشکیده ی تیم بود. اما بعد، انتظار بسیاری اندکی وجود داشت که آنتونیو والنسیا بخاطر 10 تا 12 ماه مصیبت بار اخیر، زیر نظر لوئیز فن خال بازی کند. در این مقاله، به بهترین و بدترین دوران آنتونیو والنسیا در اولدترافورد می پردازیم و نگاهی کوتاه می کنیم به اینکه او چه چیزی را می تواند تحت هدایت سرمربی جدید عرضه کند.

پایگاه هواداران منچستریونایتد در ایران –

#والنسیا  اولین خرید منچستریونایتد برای فصل 2010-2009 بود. و تعطیلاتش را برای شرکت در معاینات پزشکی کوتاه کرد. او قراردادی 4 ساله به مبلغی که اعلام نشد امضا کرد. شایعات مبنی بر قیمت تقریبی 16 میلیون پوند قرار داشت. اگر بخواهیم صادق باشیم، او فصل اول را در باشگاه خیلی خوب سپری کرد. خستگی ناپذیری اش و موقعیت هایی که از سمت راست ایجاد می کرد، به وین رونی کمک کرد تا در بهترین فرمش قرار بگیرد. او در زمستان و بهار چندین پاس گل برای رونی ساخت. والنسیا سپس شش ماه را به خاطر شکستگی پا از دست داد، اما همگان را با بازگشت خوبی که داشت سورپرایز کرد.

بهترین فصل او از نظر آماری می بایست فصل  2011/12 باشد. فصلی که منچستریونایتد قهرمانی را با تفاضل گل به رقیب همشهری اش واگذار کرد. آنتونیو والنسیا سرانجام به بلوغ بازی رسید و 13 پاس گلی که در آن فصل داد قابل مقایسه است با بال پیشین سرخ ها، آندری کانچلسکی. آنتونیو در آن فصل 4 گل زد. برابر با تعداد گلی که در دو فصل بعدی مجموعاً به ثمر رساند. جدای از شرکت در جنگ های فیزیکی، او به شکلی عالی روی توپ مسلط به نظر می رسید. از مدافعین کناری حریف طوری عبور می کرد که انگار یک پورشه از یک مینی ون رد می شد، و بیشتر این عبورها منجر به خلق موقعیت می شد. در آن فصل 25 درصد عبور موفق داشت، در مجموع 65 شانس ایجاد کرد که 48 موردش در جریان بازی بود. در حالیکه فصل قبل او 24 شانس در جریان بازی ایجاد کرد، با دقت عبور خیلی ضعیف تر، یعنی 17 درصد.

آمار خلاقیت 2011/12 (سمت راست) – 2013/14 (سمت چپ)

به درستی، والنسیا به عنوان بازیکن فصل 2011/12 از سوی هواداران انتخاب شد و متعاقباً پیراهن شماره 7 را طلب کرد. او در فصل آخری که فرگوسن تیم را به قهرمانی رساند تنها یک گل زد و شش پاس گل داد. او لقب ” تونی تغییر جهت ” را به دست آورده است. اما این روزها هیچ چیز نشان نداده و خیلی متفاوت شده است. والنسیا در دوره ی مویس عادت داشت تا به شکل غیرمتقاعد کننده ای به دفاع نزدیک شود و توپ را محکم به جلو براند. بی شباهت به خیلی از بازیکنان یونایتد، او پس از بازنشستگی سر الکس فرگوسن، افت ناگهانی نداشت، بلکه در فصل آخرِ فرگوسن بدتر بازی می کرد.

والنسیا، نانی، اشلی یانگ و ویلفرد زاهایی که خواسته نشده، نمادهایی برای کسالت یونایتد در کناره ها شده اند. با نگاهی واقع بینانه، یونایتد نمی توانست همه ی آن ها را در یک تابستان بفروشد، هرچند وقتی قرارداد یک بازیکن متوسط تمدید می شود، نشان دهنده ی وضعیتی به دور از بلندپروازی و جاه طلبی است. حالا والنسیا که سال بعد 30 ساله می شود برای عدم نتیجه دهی و افتی که داشته، پاداش بیش از اندازه دریافت کرده و قراردادش تمدید شده است. دیدن اینکه او چطور و کجا در سیستم 2-5-3 یا 3 -3-4 فن خال قرار می گیرد جالب خواهد بود.