آرشه ی مورینیو، ساز خود را کوک می کند

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – بالأخره اتفاق می افتاد. حتی وفادارترین مدافعان ژوزه مورینیو درک می کنند که تضمینی سرمربی پرتغالی در رختکن به اصطکاک برمی خورد. برخی از طرفداران از اینکه خیلی سریع این اتفاق افتاد تعجب کردند. تعجب نکنید. همه چیز خوب است.

هنگامیکه تابستان گذشته ژوزه مورینیو پا به باشگاه گذاشت، بلافاصله باستین شواین اشتایگر، علی رغم اینکه دو سال پیش کاپیتان تیم ملی آلمان در جام جهانی بود، را بیرون گذاشت. هنریک مخیتاریان نیز بلافاصله با نمایش شرم آور برابر منچستر سیتی به او پیوست؛ لوک شاو بخاطر اشتباه پاییزش برابر واتفورد با انتقادات عمومی از سوی سرمربی مواجه شد، از آن زمان او جسته گریخته به میدان رفته است. حتی آنتونی مارسیال، قهرمان فصل گذشته، رفتاری مشابه دید، طوریکه زمان زیادی از عملکرد این فصل او با رنج همراه بود.

مورینیو این رویکرد را بی خطر می داند. اگر بازیکن تمایل به تنظیم خود با ارزش های اخلاقی سرمربی، نرخ کار و تناسب اندام، نداشته باشد، آن موقع کم کاربرد خواهد بود. اگر امثال مخیتاریان خود را با خواسته های مورینیو هماهنگ کنند، آن موقع رابطه بین سرمربی و بازیکن خوب خواهد بود.

این برای طرفداران کمی پیچیده تر است. استراتژی کمی امکان ناپذیر و ناامیدوارانه به نظر می رسد. بهترین بازیکن فصل گذشته است؛ اما ناگهان چه می شود که مارسیال چمدان های خود را جمع کند و در حال خروج از باشگاه انگشت خود را به شیوه ای کنایه ای به سمت مورینیو بگیرد؟ فقدانی بالقوه و غیر قابل اندازه گیری خواهد بود.

با این حال، بهترین چیزی که مورینیو در آن یکی از بهترین هاست نحوه ی تعامل او با بازیکنان می باشد. جایگاه اجتماعی یونایتد موضوعی است که مورینیو به خوبی درک می کند؛ یونایتد پرطرفدارترین تیم در دنیا می باشد. به همین دلیل، بر بازیکنانی که مورینیو با آنها رفتار خاصی می کند فشار مضاعفی ایجاد می شود.

با خرید پل پوگبا و زلاتان ایبراهیموویچ، مورینیو دو تن از قوی ترین شخصیت های جهان فوتبال را در رختکن خود می بیند. این دو نگرشی مبنی بر تسلیم نشدن دارند و اهمیت کارورزی برای سرمربی را درک می کنند. اینگونه فضای برتری در اطراف باشگاه ایجاد کردند که اگر به درستی مدیریت شود، بهترین عملکردها از دیگر بازیکنان سر خواهد زد.

این قمار مورینیوست که معمولاً جواب می دهد.

هافبک سابق بایرن مونیخ و خدای همیشگی فوتبال آلمان، باستین شواین اشتایگر، با رفتار سردی از سوی مورینیو مواجه گشت و حتی ماه سپتامبر از لیست دارایی های باشگاه بیرون گذاشته شد. استدلال مورینیو این بود که ترکیب تیم بسیار بزرگ است و وی نیاز به پاک سازی ترکیب از چوب خشکه ها دارد!

گزارش هایی وجود دارد که بسیاری از بازیکنان یونایتد نسبت به عملکرد فصل گذشته ی باستین حس طعنه آمیزی داشتند. پیام روشن بود، هیچ کس از تبعید در امان نیست؛ چرا که مورینیو این پیام را با پر افتخارترین بازیکن به دیگر بازیکنان رساند.

درحالیکه برای شواین اشتایگر از سوی هم تیمی های سابق و بخصوص برادرش، توبیاس، مراسم عزا گرفته شده بود اما باستین ساکت باقی ماند. او به تمرینات برگشت و راه خود به نقشه های مورینیو را پیدا کرد و برای اولین بار در اواخر ماه نوامبر در جام اتحادیه برابر وستهام به میدان رفت. پس از آن به آغوش گرم اولدترافورد بازگشت، وی برابر ویگان اتلتیک در جام حذفی به میدان رفت و حاصل آن یک گل و یک پاس گل بود.

اگر چه باستین برای تبدیل شدن به انتخاب اول مورینیو هنوز راه درازی دارد، اما قرارگیری در لیست یورو لیگ جایزه ی رفتار مناسب وی بود.

در همین حال، مخیتاریان به عنوان بهترین بازیکن فصل ۱۶-۲۰۱۵ بوندس لیگا و بازیکنی با کیفیت در خط حمله با استقبال گرمی به باشگاه آمد. اما زندگی در باشگاه به آرامی شروع نشد. در ابتدا وی برابر منچستر سیتی به میدان رفت، اما به طرز تکان دهنده ای در وقت استراحت بین دو نیمه از ترکیب بیرون کشیده شد. پس از آن به مدت دو ماه این بازیکن ارمنی دیده نشد!

پس از آن هشتگ #freekagawa در توئیتر پیچید، اما هنریک ۲۷ ساله مانند شواین اشتایگر سخت تر تلاش کرد تا به بازیکن مورد نظر مورینیو تبدیل شود. دو ماه پس از آن وی به ترکیب بازگشت و عملکردهایی برجسته از خود به جای گذاشت؛ اگر چه دیر اما به قدری خوب عمل کرد که خود را در برنامه های بلند مدت مورینیو جای داد.

ارتباط بین رستگاری شواین اشتایگر و مخیتاریان، ذهنیت آشکار قوی و نرخ کار مثال زدنی هر دو است. اگر چه به نظر می رسد که مورینیو با جدا سازی هر دو از تیم دست به قمار بزرگی زده، اما وی به شخصیت های بازی گرفته شده نیز دقت کرده است. برای این سرمربی پرتغالی هرگز قمار محسوب نمی شد.

مارسیال فرانسوی که در قهرمانی جام حذفی سال گذشته بسیار مؤثر بود، کمی دچار سندروم سال دوم گشت. تبعید مارسیال کمی پس از سال جدید میلادی مشخص گشت؛ جاییکه وکیل او با استفاده از جو حاکم بر رسانه ها و شایعات گفت که آنتونی در یونایتد خوشحال نیست و به جدایی جهت پیوستن قرضی به والنسیا می اندیشد.

مورینیو گفت که مارسیال بازیکنی بسیار با استعداد است که باید به او گوش بدهد نه وکیلش؛ و اینگونه رئیس با شایعات برخورد کرد. زان پس، او نیز مانند باستین و مخیتاریان به نیمکت میخکوب شد و دیگر شکایت عمومی از آن نکرد.

در ابتدای این ماه مارسیال به شایعات پایان داد و در توئیتر اعلام کرد که:

به روزنامه ها گوش ندهید. همه چیز دروغ است. ممنون. موفق باشی یونایتد.

از آنجاییکه تمایل شدیدی بر تشریح هر کلمه در فضای مجازی وجود دارد، پس با تأکید بر اهمیت موضوع، مارسیال واضح تر از این نمی توانست سخن بگوید. او هیچ جا نمی رود و در تلاش برای بازگشت به برنامه های مورینیو می باشد. در واقع، او در هر دو گل برابر واتفورد نقش داشت و در برد عالی برابر سنت-اتین مؤثر ظاهر شد.

دیگر تبعیدی که بیشتر از دیگران ظرافت دارد و به ظاهر هنوز داستانش به اتمام نرسیده، لوک شاو می باشد. این مداقع جوان انگلیسی در معرض انتقادات مورینیو قرار دارد، پیش از این نیز از نظر لوئیس فن خال با صفاتی چون اضافه وزن و نداشتن تناسب اندام توصیف شده بود. پیش از شکستگی پا برابر پی اس وی آیندهوون در لیگ قهرمانان و حدود یک سال پیش، قرار بود که لوک شاو یکی از بهترین دفاع های کناری تاریخ لیگ برتر باشد.

در حالیکه شاو بیشتر زمان فصل را آماده ی بازی بود، اما یا به روی نیمکت رفت و یا بیشتر از آن به تیم رزروها سپرده شد. مورینیو از تناسب اندام و اخلاق کاری او راضی نیست، در عوض مدام در آن پست از چرخش دالی بلیند، متئو دارمیان و مارکوس روخو استفاده می کند. شاو یا باید سخت تر کار کند و یا دوران حرفه ای خود را جایی بیرون از باشگاه دنبال نماید.

امید به این مدافع چپ زیاد است اما وی به انتهای راه رسیده است؛ باید دقیقاً بداند که مورینیو از او چه می خواهد. استعداد وجود دارد اما کار بیشتری طلب می کند!

با این حال، رویکرد تقابلی و ساینده ی مورینیو همیشه جوابگو نیست. در دومین دوره ی حضور او در استمفورد بریج، مورینیو با واکنش شدیدی از سوی اعضای تیم اصلی ناشی از قدرت نفوذ آنان، مواجه گشت که از قدرت رهبری او به ستوه آمده بودند. عاملان این توطئه یعنی ادن هازارد، سسک فابرگاس و دیگو کاستا تلاش خود را به حداقل رساندند تا مورینیو را در آستانه ی اخراج قرار دهند. در فصل پیش از آن، چلسی برای رسیدن به عنوان قهرمانی از عملکرد برجسته ی همین سه بازیکن بهره ی زیادی برد.

نتیجه مشخص است؛ مورینیو شخصیت خورنده و مخربی دارد، با این حال، اگر روش های او مورد پذیرش قرار گیرد به موفقیت می انجامد. با تمامی این توصیفات، وی شکارچی عناوین است و به صورت خستگی ناپذیری برای عناوین می جنگد. هیچ کس و هیچ چیز برای مورینیو بیشتر از روش های مورینیو مهم نیست.

چیز جدیدی نیست. سر الکس فرگوسن بازیکنان را در صورت بالا رفتن غرورشان یا عملکرد ناموفق کنار می گذاشت. دیوید بکام یکی از آنان بود، وین رونی بازیکن دیگری بود که تا آستانه ی آن پیش رفت. برای بازگشت آن خلقیات، مورینیو باید با روش خود پیش رود.