آنالیز تاکتیکی: هال سیتی ۲-۱ منچستر یونایتد

پایگاه هواداران منچستر یونایتد – قرمزها در مجموع با برد ۳-۲ برابر هال سیتی به دیدار پایانی جام اتحادیه راه یافتند. هال سیتی با گل های تام هادلستون و عمر نیاس به صعود نزدیک شده بود، اما این یونایتد بود که در پایان بلیط ومبلی را دریافت کرد تا به مصاف ساوتهمپتون برود.

مورینیو نسبت به بازی با استوک سیتی چند تغییر در ترکیب تیم ایجاد کرده بود؛ متئو دارمیان، مارکوس روخو، مایکل کریک، جسی لینگارد و مارکوس رشفورد، همگی برای بازی برگشت نیمه نهایی جام اتحادیه در ترکیب اصلی قرار گرفتند.

عملکردی ضعیف از سوی یونایتد به نمایش گذاشته شد! آنها در تمامی فازهای بازی کم فروغ ظاهر شدند و اینگونه هال سیتی را تشویق کردند که با ریسک بالاتری حمله کند. بازگشت امیدهایی که پس از باخت ۲-۰ در دیدار رفت از بین رفته بودند، از دیگر اثرات این عملکرد ضعیف به شمار می رفت.

به هر دلیلی، چه وجود اعتماد به نفس بسیار زیاد برگرفته از نتیجه ی دیدار رفت و چه افت های عملکردی اجتناب ناپذیر و گاه به گاه در طول فصل، برای قرمزها لحظات سختی رقم خورد؛ یونایتد نتوانست کنترل بازی را در دست بگیرد و بدین صورت هال سیتی با تحرک، پویایی و جنگندگی بالایی ظاهر شد. مالکیت غالب هال سیتی موجب شد که در پایان بازی، شوت های درون/بیرون از چارچوب بیشتری نسبت به یونایتد داشته باشند و قدرت فیزیکی خود را بر یونایتد تحمیل کنند، بدین صورت در کل زمین مسابقه درگیری های نفر به نفر را برنده شدند. از سوی دیگر، یونایتد یک بازی شلخته همراه با مالکیت بیهوده و انسجام کمتر نسبت به هفته های اخیر از خود به نمایش گذاشت.

برتری هال با یک پنالتی عجیب و غریب به دست آمد، اما این اتفاق خلاصه ای است از عملکرد ضعیف یونایتد که در کل زمان مسابقه مشهود بود. در برابر یک ضربه ی شروع مجدد، دو بازیکن هال سیتی با مدافعان یونایتد درگیر شدند؛ یک برخورد معمولی که از روی تنبلی و بی حوصلگی مدافع یونایتد (روخو) شکل گرفت، یک پنالتی باد آورده به تیم میزبان تقدیم کرد! تام هادلستون با یک ضربه ی ساده، پنالتی را گل کرده و بدین ترتیب بارقه های امید برای آنها زنده شد. امید، مزیت هال در این مسابقه بود.

در نیمه ی دوم، شیاطین سرخ به کمک پل پوگبا، بازی را به تساوی کشاندند. در یک لحظه با اشتباه تام هادلستون، اتفاقی خوب برای قرمزها به وجود آمد و یونایتد به بازی برگشت؛ انتظار می رفت که پس از آن، کنترل نبض بازی به دست یونایتد بیافتد. افسوس که اینگونه نشد. یونایتد بار دیگر به بازی درون نیمه ی خود پرداخت و اجازه داد که فشار از سوی هال سیتی افزایش یابد. اساساً، عدم وجود خونسردی در بازی یونایتد مشهود بود. با توجه به هفته هایی که گذشت، انتظار می رفت که با حضور توأمان مایکل کریک، آندر هررا و پل پوگبا، یونایتد ضرب آهنگ بازی را تنظیم کند و به بازی شکل دهد؛ اما اینگونه نشد. زلاتان ایبراهیموویچ منزوی و ناامید شده بود، در بازی، مابین او و دیگر هم تیمی ها، پیوندی برقرار نمی شد و نتوانست آنطور که معمول است نقش آفرینی کند و ابتکار عمل را از تیم میزبان بِرُباید. در بیشتر زمان مسابقه اینگونه تصور می شد که تنها نقشه ی یونایتد ارسال پاس های بلند برای مارکوس رشفورد است، تا او با سرعت و تکنیک خود از “هیچ”، خطراتی به روی دروازه ی حریف ایجاد کند. کیفیت ارائه شده در زمین مسابقه کافی نبود.

اعتبار و امتیاز بالای داده شده به هال سیتی در این مسابقه بی دلیل نبود؛ آنها در ۲۰ دقیقه ی پایانی فوق العاده بودند و به خوبی رو به جلو بازی می کردند. مارکوس سیلوا (سرمربی هال سیتی) در تعویض ها جسورانه و قاطع عمل کرد؛ او لازار مارکوویچ و آبل هرناندز را به بازی آورد تا نتیجه ی دلخواه را به دست آورد. با استفاده از سرعت بازیکنان، هال چندین موقعیت خلق کرد. نبود پیوند درست مابین مدافعان یونایتد، برایشان هزینه آور بود؛ ابتدا مارکوویچ و سپس میلر (Meyler) از سمت راست (سمت دارمیان و اسمالینگ) و پشت مدافعان موقعیت هایی خلق کردند. در موقعیت دوم، ارسال میلر به نیاس رسید تا تیم میزبان پیش افتد و ۵ دقیقه ی پایانی برای مورینیو و تیمش جهنم شود!

نیاس در تمام طول زمان مسابقه، برای مدافعان منچستر یونایتد مشکل زا بود و در نیمه ی دوم می توانست گل دوم خودش را نیز به ثمر برساند. اگر ضربه ی سر وی به جای برخورد به تیرک دروازه به روی تور فرود می آمد، آنگاه یونایتد کمتر خجالت می کشید!

با تمامی اوصاف، یونایتد به دیدار پایانی یک جام معتبر راه یافت و مورینیو می تواند اولین عنوان رقابتی (منظور به جز سوپر جام) خود را به عنوان سرمربی یونایتد به دست آورد. در صورت موفقیت، مورینیو به جمع برایان کلاف و سر الکس فرگوسن می پیوندد که هر کدام ۴ مرتبه این عنوان را به دست آورده اند. یک شاهکار فوق العاده برای این سرمربی جوان خواهد بود.