۱۸ اردیبهشت ۹۲ .. خیره شدم به مانیتور و به تیتر خبری چشم دوختم که جرات ندارم بازش کنم و بخونمش..باور کردنش توی توانم نیست…

۲۷ سال… وقتی منچستریونایتد برترین مربی تاریخ  خودش رو شناخت من حتی به دنیا نیمده بودم حالا چطور میتونم ببینم که تیمم مربی خودش رو داره از دست میده! 

حتما اینم شایعست.. آخه منچستر تیم بزرگیه و همه واسه اینکه خودشون رو مطرح کنن واسه تیم ما شایعه درست میکنند. حتما این خبر هم زاده ی تخیلات همین افراده.. مثلا شایعات نقل و انتقالات که ۹۷-۸ درصدشون دروغه… یعنی میشه این یه دروغ شیرین باشه؟ 

Sir Alex Ferguson Announced his Stepping Down from Rule at Manchester United Club

“ سر الکس فرگوسن به طور رسمی بازنشستگی خودش را از منچستریونایتد اعلام کرد” 

بغضی گلوی من رو گرفته… یعنی واقعا تایید شد؟! آخه نمیشه که! فرگی تازه میخواست رکورد لیورپول را توی اروپا بشکنه! 

هضم اینکه فرگوسن از دنیای فوتبال کناره گرفته حتی برای طرفداران رقبا هم سخت بود.. کمتر پیش میاد کسی پیدا بشه که زمانی که منچستریونایتد در سکان کس دیگه ای بوده رو دیده باشه. ۲۷ سال کم نیست. ولی فرگی قلبش ضعیف شده. میگویند دو سال است که باتری در قلبش دارد…۲ سال! یعنی زمانی که در برابر بارسلونا دستانش آنگونه میلرزید قلبش با باتری کار میکرده؟! نه نمیشود… یعنی مربی تیم من روی زندگی خودش ریسک کرده تا من شاد باشم!

حالا سر الکس بازنشستگی خودش را اعلام کرده.. 

مربی که هر تیمی آرزوی داشتنش رو داشت..میگن آدم قدر چیزهایی رو که داره تا وقتی از دستشون نده نمیدونه. حالا منچستریونایتد یتیم شده… چه کسی میخواد جانشین تو باشه واسه شیاطین سرخ! اصلا کسی مگه میتونه جای اونو بگیره؟!

بالافاصله شایعات مربی بعدی شروع شد… و من فقط یه چیز میخوام… “ دیدن دوباره فرگی کنار زمین” 

جانشینت به ما نشون داد که تو چقدر بزرگ بودی.. با دست خالی و بدون خرج زیاد مارو به همه چیز رسوندی.

حال یکسال گذشته. دلم برای پیرمرد خودمون تنگ شده. مردی که با نوک دماغ سرخ  توی سرمای شدید هوا میومد کنار زمین و بازیکنان رو هدایت میکرد…

دلم برای لحظاتی که داور را به خاطر قضاوت های نادرستشان سرزنش میکردی.. برای لحظاتی که مربی حریف را به سر جایگاهش مینشاندی لک زده

دلم برای اون لحظه هایی که سر بازیکنا داد میزدی و بهشون یادآوری میکردی که ما کی هستیم تنگ شده..

دلم برای ساعت نگاه کردنت تنگ شده.. وقت هایی که از سرما دستت توی جیبت بود و واسه دیدن ساعت آستین کتت را روی شکمت میکشیدی.

برای تعویض های آخر بازیت که یه دفعه بازی باخته رو میبردیم.. واسه بازی هایی که به همه نشون میدادیم فوتبال بیشتر از ۹۰ دقیقست و باید تا سوت پایان ایمان داشته باشیم به منچستریونایتد.

برای لحظه هایی که مانند کودکی خردسال با بازیکنانت شادی میکردی.. حتی لرزیدن دستت در فینال برابر بارسلونا… دلم برای تک تک لحظات بودنت تنگ شده

رفتار های تو همیشه متمایز با دیگران بود. هیچ مربی به سمت بهترین بازیکنش کفش پرت نکرده.. هیچ مربی تا بحال بهترین مهاجم تیمش در بازی حساس اروپایی را نیمکت نشین نکرده و تا به او یادآوری کند که رییس کیست.

شاید یکی آقای خاص باشد یا شاید یکی مربی جوانگرا باشد و دیگری مربی ضد حمله ولی کارهای تو چیز دیگری بودند.اولدترافورد تیاتر رویا ها بود وقتی که تو کارگردان ما بودی.

این کار ها از یک مربی بر نمی آمد.. فقط یک پدر چنین کارهایی را برای فرزندانش انجام میدهد.راستی گاهی مرد ها هم میتوانند بغض کنند.

دلم برایت تنگ شده پدر..